Na het lezen laten bezinken.

Rusteloze benen is een boek wat direct al opvalt door de rode cover met een vage beschildering. Na het lezen van dit boek zou ik bijna zeggen een verwarde beschildering. Veelzeggend over de hoofdpersoon Rosalie oftewel mama Rosy. Zij is getrouwd met Wim en heeft een zoon Patrick. Als vrijwilligster werkt zij in een vluchtelingencentrum. Als zij te horen krijgt dat Joseph, een vluchteling waar zij een speciale band mee heeft, terug moet naar zijn eigen land, neemt zij hem in huis. Tegen de zin van haar man in. Na deze beslissing volgt een tijd waarin Rosalie steeds meer in de problemen komt en haar verleden een rol gaat spelen. Haar moeder die psychische problemen had. Je leest dan ook stukje bij beetje wat er zich afgespeeld heeft in haar jeugd en hoe Rosalie daarmee omging oftewel niet mee omging. Een indrukwekkend mooi en boeiend boek, waarbij ik de verwarring van Rosalie steeds meer voelde. Waar ik in het begin van het boek een diep ontzag voor de moed van haar had, bekroop steeds meer het gevoel van de machteloosheid van Rosalie me. Je voelt dat zij de regie kwijt raakt in haar leven. Waarbij haar gedrag in negatieve zin verandert. Het eind kwam wel enigszins onverwacht, maar toch voelde ik het aankomen. Mede door de gedachtegang van Rosalie die met regelmaat beschreven wordt op een manier waarbij je het gevoel krijgt in haar hoofd te mogen kijken. Een boek wat diepe indruk op mij gemaakt heeft. Heel vlot leesbaar is en wat toch even moet bezinken.
Van mij krijgt Rusteloze benen de volle 5 sterren.