Klassieker

Het is een hele kunst om als schrijver de aandacht van de lezer weten vast te houden. En al zeker als er in het boek niet bijster veel gebeurt en het verhaal rustig verder kabbelt.
Ernest Hemingway bewijst met “The old man and the sea” dat hij dit aspect van het schrijven goed onder de knie heeft.

Af en toe kom je in het verhaal mooie beschrijvingen tegen, zoals bijvoorbeeld:
“He always thought of the sea as 'la mar' which is what people call her in Spanish when they love her. Sometimes those who love her say bad things of her but they are always said as though she were a woman. Some of the younger fishermen, those who used buoys as floats for their lines and had motor-boats, bought when the shark livers had brought much money, spoke of her as 'el mar' which is masculine. They spoke of her as a contestant or a place or even an enemy. But the old man always thought of her as feminine and as something that gave of withheld great favours, and if she did wild or wicked things it was because she could not help them. The moon affects her as it does a woman, he thought.”

Hoewel veel mensen in deze novelle heel wat symboliek zien, beweerde Hemingway zelf: “There isn't any symbolysm. The sea is the sea. The old man is an old man. The boy is a boy and the fish is a fish. The shark are all sharks no better and no worse. All the symbolism that people say is shit. What goes beyond is what you see beyond when you know.”

Persoonlijk sprak het boek mij minder aan, deels omdat er weinig in gebeurde en deels omdat het verhaal op een gegeven ogenblik maar blijft aanslepen en er steeds dezelfde zaken herhaald worden. Dit neemt niet weg dat ik de schrijfstijl van Hemingway in dit boek toch weet te appreciëren.