Bevreemdende kortverhalen

Hebban organiseerde voor het eerst tien verrassingsleesclubs rond Nederlandstalige debuten.
Het bleek een overweldigend succes, want het aantal inschrijvingen overschreed ruimschoots het aantal beschikbare plaatsen.
‘Zo worden wij niet’ maakte deel uit van dit heugenswaardige evenement en vormde als bundel met 25 kortverhalen een bijzondere eend in de bijt.

De achterflaptekst beloofde “ Spannende en vileine verhalen over buitenstaanders. Ongemakkelijk en vaak pijnlijk herkenbaar. En vooral buitengewoon geestig.”
Hoewel de interpretatie en de appreciatie van de verhalen natuurlijk zeer persoonlijk zijn, strookte deze bundel niet helemaal met de verwachtingen die door deze omschrijvingen opgeroepen werden.

Ongemakkelijk waren de verhalen dikwijls wel, maar eerder omdat ze mij als lezer vaak met een teleurgesteld gevoel achterlieten.
Ofwel omdat ze gewoon té vaag waren en er dus niet echt duidelijk werd wat er nou gebeurde. Misschien was dat de bedoeling van de schrijfster en heel af en toe kan dat ook werken, maar als bijna alle verhalen zo vaag zijn dan gaat het op de duur een beetje vervelen.
Ofwel omdat de personages niet erg consistent reageerden en hun beweegredenen soms onbegrijpelijk waren, waardoor het moeilijk was om je in die personages in te leven. Menig verhaal moest dan ook herlezen worden om er betekenis aan te kunnen geven. Om diezelfde reden zou ik de verhalen ook niet meteen omschrijven als ‘pijnlijk herkenbaar’.

Bovendien was de toon over het algemeen behoorlijk negatief. Het is dus zeker geen boek waar je happy van wordt. De geestigheid is blijkbaar aan mij voorbij gegaan, maar zoals ik eerder al zei, is dit natuurlijk ook een kwestie van smaak en daarover valt niet te twisten. Getuige de vele hoge lezerswaarderingen voor dit boek.

Natuurlijk heeft het boek ook zijn positieve kanten.

In het verhaal “Lieve Thijs” worden de personages bijvoorbeeld treffend geportretteerd en komen er op slechts enkele bladzijden verschillende belangrijke thema’s aan bod, zoals dementie, familiebanden,...

Ook op de schrijfstijl van Caroline Van Keeken valt weinig aan te merken. Ze weet duidelijk hoe ze de aandacht van de lezer moet vasthouden.

Mijn conclusie is dan ook dat hoewel de verhalen in deze bundel mij minder aanspraken, ik onder andere op basis van haar schrijfstijl wel van mening ben dat Caroline Van Keeken heel wat potentieel heeft. Mits er in volgende boeken iets meer aandacht besteed wordt aan een duidelijkere setting, consistentere personages en minder vaagheid in het algemeen, is zij dus zeker een schrijfster om in het oog te houden!