Wanneer het verleden het heden beïnvloedt

Een roman gebaseerd op een waargebeurd persoonlijk verlies kan heftige gevoelens oproepen. Enerzijds ben je als lezer benieuwd, nieuwsgierig naar de inhoud van het boek, anderzijds kun je je ook een voyeur voelen, je kijkt toch eigen mee met het hele proces van slechtnieuws-gesprek tot het einde. Hoofdpersonages zijn Annabel en zoon David.
Maar in dit geval was er geen sprake van voyeurisme, integendeel, je wordt meegesleurd in het verhaal, of je nou wilt of niet, het gebeurt. Judith Visser heeft een goede balans gevonden tussen het beschrijven van het ziekteproces en het mee laten lopen van meerdere extra verhaallijnen. Zo werd het ziekteproces, Annabel heeft kanker met uitzaaiingen, geen opsomming van de trieste feiten en de reacties daarop. Juist door het verleden van Annabel en de jeugdtrauma's van David in het verhaal op te nemen krijgt het verhaal een fiks aantal extra dimensies.

Een groot deel van het boek beschrijft de reacties van zowel Annabel als David op de ziekte en tegenslagen. Iedere keer de strijd tussen hoop en vrees en vooral het niet echt eerlijk kunnen, durven uitspreken roept vragen op. Het lijkt bijna of die twee elkaar gegijzeld houden in naam der liefde. Maar beetje bij beetje wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is in het verleden van de heel jonge Annabel en ook in het leven van David, ze zijn allebei getraumatiseerd en klampen zich wanhopig aan elkaar vast.
Pas aan het einde van het boek komt alles samen en begrijp je als lezer ook het hoe en waarom van de interacties.

Ik vond het een heel ontroerend boek. Af en toe, maar dat kwam omdat nog niet alles bekend was, had ik wel vraagtekens bij de handelswijze van David.
Het boek krijgt van mij 4 welverdiende sterren!