De grote afwezige krijgt een gezicht door zijn dierbaren

Negen hoofdstukken met negen verschillende mensen, die Mattias in meer of mindere mate kenden, vormen samen een cirkelvormig verhaal. Alsof ze nog om de gestorven Mattias heen staan, letterlijk en figuurlijk, lichten ze allemaal hun eigen tipje van de sluier op, zodat de lezer een idee krijgt van deze jongeman. Wat bewoog hem in zijn leven, welke relaties vond hij belangrijk, van welke muziek hield hij, wat waren zijn dromen?
Behalve symboliek, de cirkelvorm van het verhaal en de fietswielen, de naam van de band (de naam van de band bestaat echt en zwarte veren betekenen bescherming van je engelen, wijsheid en magie), zegt het verhaal ook veel over het milieu waarin Mattias zich bevond.

De personen rondom het afwezige hoofdpersonage, sterk gevonden door de auteur, de cirkel is immers het symbool van het 'niets', hebben allemaal hun eigen manier om hun verdriet te verwerken.
De één vlucht in het lesgeven aan allochtonen en komt op die manier een vrouw tegen die nu eens niet met clichés reageert, in tegenstelling tot haar eigen vriendenkring, de ander probeert zich volledig af te sluiten maar leert dan een visueel gehandicapte sporter kennen waardoor gesprek mogelijk wordt.
Dat is zo'n beetje de sfeer.

Het boek heeft me slechts sporadisch kunnen raken, ik vond het af en toe wat zweverig en van tijd tot tijd kon je al aan voelen komen hoe het verder zou gaan. Nu hoeft een boek me niet altijd te raken, hoewel het voor mij persoonlijk wel een pre is.
Op zich vond ik het format wel heel sterk, de grote afwezige krijgt een gezicht door zijn dierbaren, het meest getroffen werd ik door Quentin en Chris, dat was echt een geweldig uitgewerkt verhaal, de blindheid van Chris de geslotenheid van Quentin en de verbinding door de sport.