Een kleurrijke Murakami

Wat meteen opvalt aan De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren is het tempo waarmee Haruki Murakami het verhaal vertelt. Er zit een constante snelheid in, zonder vertraging. De ontwikkelingen volgen elkaar rap op, en je vervelen of afdwalen is eigenlijk onmogelijk. In die zin verschilt deze roman van voorgaande romans, waarin Murakami nog wel eens wil uitweiden over gespendeerde dagen zonder noemenswaardige gebeurtenissen of een uitgebreide uitleg over het bereiden van een maaltijd. Wat dat betreft voelt en leest dit boek alsof Murakami het zo uit zijn pen heeft geschud, zonder aarzeling of knopen die doorgehakt moesten worden voor hij verder kon. Het boek voelt en leest soepel en vlot.

Qua opzet doet het boek sterk denken aan Norwegian Wood; ook hierbij is de hoofdpersoon een eenling, die zwelgt in eenzaamheid en treurnis. Ook deze hoofdpersoon kent groot verdriet, en worstelt met de richting die hij is ingeslagen en de plek in zijn leven waar hij is geëindigd. Bovendien ontbreken ook in dit boek de magisch-realistische elementen, op een levensechte maar vreemde seksdroom hier en daar na. In tegenstelling tot Norwegian Wood echter, vond ik dit een bijzonder aangenaam boek om te lezen. De thema’s liefde, vriendschap en verlies worden op typische Murakami-wijze, dus met flair en opmerkelijk diepzinnige constateringen, uit- en toegelicht. De pijn van het verlies van de vriendengroep wordt meerdere malen op kundige en treffende wijze beschreven, waarbij de vergelijking dat het voelt alsof je van een varend schip in de zwarte, koude golven wordt gegooid zonder dat iemand op het doorvarende schip zich om je bekommert, nog de meeste indruk maakte.

De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren zie ik daarom ook als herkansing van Murakami’s wereldberoemde roman Norwegian Wood, die mij helaas slecht beviel. Een herkansing voor mezelf, althans. En die heeft goed uitgepakt. Deze roman is helder, scherp, snel en bovendien vermakelijk. De thema’s zijn goed uitgewerkt, en er is tevens een diepere laag in te ontdekken: het worstelen met depressies, het weer opkrabbelen en definitief afrekenen met oude kwelgeesten. Haruki Murakami bewijst hiermee dat hij nog altijd een begenadigd schrijver is, die steeds weer opnieuw een origineel verhaal weet neer te zetten.