Op en top Murakami

De opwindvogelkronieken is verrassend goed gevuld. Het boek zit stampensvol plots, personages, vreemde voorvallen en mystieke situaties. De toon die Murakami aanslaat in dit vuistdikke boek is prettig, toegankelijk en simpel. Hierdoor vlieg je letterlijk door de pagina’s heen. Zoals gebruikelijk hangt er een dikke mist van mysterie over de verhaallijnen, maar alles blijft begrijpelijk. Murakami is dan weer grappig, dan weer erg duister. Boris de Viller en de herinneringen van luitenant Mamiya alsmede die van de vader van Nootmuskaat zijn gruwelijk. Deze kant kende ik nog niet van hem, en ik was er zeer van onder de indruk. Niet zozeer vanwege de gruwelijkheid, maar vanwege de vanzelfsprekendheid waarmee Murakami de feiten bespreekt. Zonder extra drama, zonder melancholie. Daarnaast bevat het boek humor, hele fijne dialogen en zoals ik al eerder aangaf ruim voldoende plotontwikkeling. En met die put viel het ook wel mee.

Zoals Murakami in De opwindvogelkronieken schrijft: “Op sommige vragen wil je geen antwoord hebben“. Zo is het met deze roman: verwacht geen alles verklarende antwoorden, maar gewoon een heerlijke Murakami met zonderlinge voorvallen -zoals je nu eenmaal van hem mag verwachten- en een opvallend luchtige schrijfstijl. De opwindvogelkronieken is met stip mijn top drie van Murakami-titels binnengekomen, en een knappe Murakami die hem daar weer weg krijgt.

Deze recensie verscheen eerder op tessaheitmeijer.com