De goden leven

Ik kan me hoogst waarschijnlijk inbeelden dat iedereen deze frustratie kent: Je hebt een boek beëindigd en dan is natuurlijk de vraag wat ga ik nu lezen? Nou ja, ook ik heb vaak dit probleem omdat ik nog een honderdtal boeken op mijn read-list heb staan. Uiteindelijk heb ik voor de Godinnentest trilogie gekozen en ook bij deze was de vraag: wat verwacht ik van dit boek?
Ik moet heel eerlijk meedelen dat mijn verwachtingen bevredigd waren nadat ik het eerste deel had uitgelezen. Voor het eerst wil ik eerst mijn mening delen over de schrijfstijl van Aimeé Carter. Het boek in algemeen was zeer luchtig geschreven. Ik kon me heel snel in het verhaal vinden en het was met een ruk weg te lezen. Wat ik een enorme pluspunt vond.

Het verhaal op zich vond ik enorm goed gevonden. De verwerking van de Griekse mythologie, dat een leidraad is doorheen het boek, was ik laaiend enthousiast over en ik moest gewoon het verhaal lezen om meer te weten te komen over de Griekse Goden. Alleen jammer dat het verder dan de “namen” en hier en daar wat vernoeming naar, niet verder tot zijn geheel was gebracht. Ik bleef maar door lezen, maar helaas bracht de mythologie me niks meer bij. Alleen het einde was het moment van “Ja en hier zijn we dan”.

Tot zover de niet al denderende Griekse Mythologie, zat het boek toch wel goed in elkaar en volbracht het toch enigsinds naar mijn verwachtingen. Ik was wel zeer blij dat Aimeé ervoor gekozen heeft om een spannende wending in het boek te gebruiken waardoor ik wel op het einde met mijn mond open zat. Het was een oké-ik-had-dit-helemaal-niet-verwacht moment. De actiegehalte daar in tegen, was heel zwak. Het gebeurde vooral heel wat “op de bots” maar niet precies wat ik in gedachten had. Je kan het eerder beschrijven als een liefdesverhaal, maar daar had ik op zich geen problemen mee.

Ik heb dit boek uiteindelijk een vier sterren gegeven omdat ik toch een leuk boek vond. Slechts een paar punten hier en daar maar toch raad ik dit boek aan om het zeker eens gelezen te hebben.