Herinneringen en gevoelens.

Volgens Nico Dijkshoorn was het de bedoeling een mooi boek over zijn moeder te schrijven. Gaandeweg het schrijven komt hij erachter dat hij helemaal niet zoveel over het leven van zijn moeder weet, hetgeen hem verbaasd. Hij heeft wel wat herinneringen, maar herinneringen over gevoelens nauwelijks. In de familie van Nico was dat nooit een gespreksonderwerp. Daar gaat het boek dan ook voornamelijk over.
Omdat hij weinig over z’n moeder weet te schrijven, gaat het tweede deel van het boek voornamelijk over Nico zelf. Wat hij allemaal meemaakt tijdens de laatste levensjaren van z’n ouders en de tijd na hun overlijden.
Mooi is te lezen dat zijn broers dat op een heel andere wijze hebben beleefd en dat hij misschien wel een buitenbeentje in de familie was.
Het geeft hem te denken en hij wil in ieder geval proberen dat er in zijn gezin gevoelens wel besproken worden. Natuurlijk is dat niet makkelijk voor hem en het gaat dan ook met vallen en opstaan.
Een boek geschreven in een directe (bijna spreek-) taal, vlot te lezen.