De pijn van het verleden wordt ook de pijn van het heden

Het verhaal van Charlie en Alma is ontzettend sterk geschreven. Verschillende emoties kan je in dit boek vinden, en niet alles is even zwart wit als het verhaal het laat uitschijnen.

Het boek maakt verschillende sprongen, van het heden naar het verleden, steeds verteld vanuit het ik perspectief, maar wel andere personages volgend. Beide hoofdpersonages zijn getekend door de littekens van hun jeugd, de een al veel opvallender dan de andere. En net deze littekens zorgen ervoor dat het heden zo zwaar en moeilijk word. Hoe kan je iemand begrijpen als diegene er net voor gezorgd heeft dat jij deze littekens krijgt?

Ondanks de zware thema's leest dit boek niet ontzettend zwaar. De schrijfster is er goed in geslaagd om het zware af te wisselen met luchtigere pagina's. Het zorgt er op deze manier voor dat een boek met dit thema ook vlot leest.

Het boek slaagt er wel niet helemaal in om je helemaal betrokken te doen voelen met de personage's, maar dat kan misschien ook zijn omdat je eigenlijk om een redelijk beknopte tijd heel veel informatie naar je krijgt en te verwerken krijgt. Ook het einde vind ik niet helemaal passen bij dit boek, maar dat is voor ieder persoonlijk anders. Voor de rest is dit een goed geschreven verhaal, dat de lezer laat meevoelen in de gruwelen van de oorlog, die meer slachtoffers maakt dan enkel de mensen die ze moeten ondergaan. Maar als een soort golf steeds verder glijdt en nog steeds slachtoffers maakt