Bardugo kraait victorie

Er valt weinig toe te voegen aan de lovende recensies hier en op goodreads. De karakterontwikkeling van de zes hoofdpersonages is fenomenaal. Het verhaal racet aan recordtempo van de ene cliffhanger naar de andere, op naar een zinderende finale. De thematische gelaagdheid is verbluffend en de op het zeventiende-eeuwse Amsterdam geschoeide magische wereld werkt als jurda parem op een grisha.

Om te beargumenteren waarom Six of Crows niet tussen maar net onder de genrebepalers van de fantasycanon hoort, heb je een vergrootglas nodig. Zo is de information drop in de confrontatie tussen protagonist Kaz Brekker en zijn opdrachtgever (pp.45-63) net te slecht weggemoffeld. De namen (Ketterdam? Kaz Brekker? Jurda Parem?) bekken meer dan eens niet lekker (in de woorden van de Kleine Keizerin uit het Eindeloze verhaal: “Alleen de juiste naam geeft alle wezens en dingen hun echtheid”). En ondanks de talloze plottwists zie je in de grote verhaallijn enkele elementen van mijlenver aankomen. On the whole is Six of crows misschien net niet dat tikkeltje vernieuwend genoeg om tussen de reuzen te staan.

Maar uiteindelijk zijn dat allemaal maar spijkers op laag water. Six of crows is vooral een dolle rit die tjok- en tjokvol leesplezier zit. Leigh Bardugo laat haar metier en liefde voor het schrijven van de pagina's spatten. Hoed af en een buiging: dit boek is een triomftocht voor de schrijfster,haar lezers en het fantasygenre.