Boeiend te noemen debuut

'Bloed en beenderen' wordt overal aangekondigd als de YA/Fantasy hype van het jaar en daar gaan bij mij al de alarmbellen af, want meestal snap ik het waarom niet (helemaal). Het duurde dan ook even eer ik het boek durfde openslaan om te lezen.
Gelukkig voor mij start het verhaal met iets interessant en daarna is het eigenlijk alleen maar boeiend te noemen. Dit door de afwisseling in personages, maar ook gewoon omdat het goed geschreven is en met een duidelijke boodschap (of meerdere) er in. Het geheel wordt allemaal overgoten met een fantasie-sausje dat in mijn ogen niet te overdreven is. Dit kan je dan natuurlijk als aangenaam of net als onaangenaam ervaren. Bij mij lijkt alles er echter door in balans en dat zorgt dat ik toch wel door het boek heen wals.
Helaas vind ik het, voor mij persoonlijk dan, ook ergens te jeugdig (zelfs voor een YA!). De manier waarop de hoofdpersonages bv. reageren of verliefd worden nadat ze 5 seconden daarvoor nog elkaars bloed konden drinken, is een brug te ver voor mij. Ook het 'love triangle'-gedoe voelt aan als 'been there, done that' en reeds veel beter in andere boeken.
Ik krijg daarom ook het idee dat het geheel gewoon een typisch verhaal wordt zoals er zo veel zijn binnen het genre. Alleen zijn de culturele achtergrond en daardoor de 'lessen' wat anders en om deze reden verdient de auteur wel een pluim op haar hoed vind ik. Het kaart immers een keertje andere dingen aan en vandaar snap ik de hype ergens wel.
Ook het einde van het boek heeft me niet teleurgesteld en laat me achter met genoeg vragen, waar ik zeker een antwoord op wil, om toch uit te kijken naar het tweede deel!
Al bij al dus een waardig debuut dat de aandacht, die het overal krijgt, ergens wel verdient als je geen doorwinterde fantasy lezer bent.