Bij het lezen van Triptiek verlangde ik af en toe hevig naar de brave Maigret of miss Marple, die na 192 bladzijden de soms best ingewikkelde moordzaken hadden opgelost. Maar ja... tegenwoordig moeten de boeken drie keer zo dik zijn en wat doe je dan? Je kiest gewoon een speurder, die zelf van alles heeft meegemaakt. Ik weet niet welke auteur er mee begonnen is, maar het blijkt te werken, dus iedereen maakt gebruik van deze formule: Gerritsen, Hayder, McDermid enz. Ze apen elkaar allemaal na.
Slaughter maakt het wel het bontst. Lees blz. 219: Zijn lichaam vormde een landkaart van pijn, van de lange dunne littekens op zijn rug waar de huid met een zweep was opengereten, tot de ruwe plek vlees op zijn dijbeen, waar een transplantaat was verwijderd om de wonden van de elektrische schokken mee te dichten. Zijn rechterhand was twee keer verbrijzeld, zijn linkerbeen was op drie plaatsen gebroken. Ooit was hij zo hard en zo vaak achtereen in zijn gezicht geslagen dat zijn bovenlip was opengespleten, als de schil van een banaan enz...
Let wel: dit gaat dus niet over het slachtoffer, maar over een van de speurders en staat los van de misdaad. En dan boft hij nog dat hij geen vrouw is, want de collega met wie hij samenwerkt is daarbij nog eens minstens twintig keer aan alle kanten verkracht.
Met een beetje goede wil kan ik me voorstellen, dat één persoon zoiets heeft meegemaakt, maar dan is het een uitzondering. Bij de huidige generatie schrijfsters is het regel en die statistische absurditeit gaat, mij althans, knap irriteren.
Het verhaal zelf zit razend knap in elkaar en is op zich vijf sterren waard. Maar Slaughter slaat door in haar gruwelijkheden en schiet zo haar doel voorbij.
En dan de onvermijdelijke finale: de heldin valt in handen van de booswicht, maar wordt op het nippertje door de held gered. Kom dames, verzin nu eens iets originelers!