Ik weet geen andere schrijver bij wie ik me zo met de hoofdpersoon kan identificeren als Coben. De ik-vorm draagt daar ook toe bij. Je beleeft het verhaal als het ware zelf en je wilt het mysterie oplossen.
Ook in dit boek word je weer een paar keer op het verkeerde been gezet. Jammer is het dat de schrijver daartoe wel veel verschillende moordenaars laat opdraven. De kans dat je met één moordenaar te maken krijgt is al heel klein, maar met drie....?!
Verder verwijst Coben wel érg veel naar nummers uit de popmuziek. Dat is blijkbaar zijn favoriete genre, maar niet het mijne, dus dat gaat wat irriteren.
Maar alles bij elkaar weer een geweldig boek, dat leest als een trein.