Harry’s dieptepunt brengt het beste in Nesbø naar boven

Wie dacht dat De Sneeuwman het hoogtepunt van Nesbø’s kunnen was, wordt aangenaam verrast met Het Pantserhart. Na zeven boeken in de serie rond ‘hate-him-or-love-him’-politieagent Harry Hole zorgt een uitgebreid netwerk van personages voor voldoende diepgang en achtergrondverhalen om een zeer gelaagd verhaal te vertellen. Dit weerhoudt Nesbø er niet van om enkele nieuwe personages te introduceren. Met Mikael Bellman is een nieuwe sleutelfiguur en tegenpersonage van Harry opgestaan, maar vooral Kaja Solness brengt een frisse wind door dit verhaal — jammer dat dit eenmalig blijkt te zijn.

De persoonlijke verhaallijn van Harry is in dit verhaal minstens zo belangrijk als de seriemoorden. Harry is een wrak, heeft talrijke demonen op de hals gehaald, moest achterlaten wat hij liefhad. Hoe lijm je wat niet meer te lijmen valt? Het oplossen van de moorden is haast een metafoor voor Harry’s verwerkingsproces.

Op de cover spreekt Trouw over ‘hartslagverhogende clous en plotwendingen’. Met dergelijke recensies is het steeds oppassen, maar hier hebben ze grandioos gelijk. Wanneer het verhaal op zijn plaats lijkt te vallen, zijn er nog 200 pagina’s te gaan. Maar ook kleinere zijverhalen, zoals verdachte nevenpersonages, mogelijke slachtoffers of relaties, zetten ons genadeloos op een verkeerd spoor. Het knappe aan de gelaagdheid van dit verhaal is dat alle details steeds blijven kloppen. Daarom verdient dit boek zeker een herlezing. Met de volledige kennis van het verhaal in het achterhoofd zal het ongetwijfeld boeiend blijven en zullen nieuwe hints en details tevoorschijn komen.

Harry Hole trekt naar Hong-Kong, Rwanda en Congo, betrekt Duitsland en Australië erbij en zelfs de Fin in dit verhaal ziet meerdere afgelegen streken uit Noorwegen. Logisch ook: Het Pantserhart bewijst dat Oslo te klein is voor Harry Hole en Jo Nesbø, zij veroverden de wereld.