Slap einde

Tim voelt zich: *niet tevreden*.
Is dit nu waar het mee eindigt?
Er volgen later nog wel recensies van Caraval en Meester Legende, als ik die boeken eens herlees, maar ik kan in elk geval hier wel even zeggen dat ik die twee boeken beter vond dan dit derde.
De wereld en hoe die werkt is nog steeds heel erg magisch en knap beschreven, maar het is ontzettend jammer dat die nu totaal ondergeschikt lijkt te zijn aan het verhaal. Waar in het eerste en tweede boek de beschrijvingen je meevoerden naar vreemde, magische oorden, is dat nu niet meer het geval. Of toch wel, een beetje dan, maar je voelt gewoon dat het niet meer zo erg van belang is.
Bovendien neemt Tella een groot deel van het boek als verteller voor haar rekening; Scarlett komt veel minder aan bod. Dat vond ik echt jammer; Tella heeft me nooit echt aangesproken. Ze is irritant, betweterig, ze jammert... Bovendien heb ik nooit het gevoel gehad dat zij een verandering heeft ondergaan doorheen de drie boeken, en Scarlett heeft dat wel. De hoofdstukken met Scarlett waren een verademing voor mij - maar mijn keel werd altijd meteen weer dichtgeknepen...
Er was ook een tijd waarin de Caraval-boeken niet - of toch zeker niet alléén - over liefde gingen. Ik vraag me af hoeveel scènes en bladzijdes er in Finale zitten waarbij Tella (en in mindere mate Scarlett) zit te zaniken over haar liefdesperikelen, om dan twee bladzijdes verder weer in de armen van een van haar minnaars te vallen, enzovoorts... En al speelt 'liefde', in de breedste betekenis, natuurlijk een grote rol, dat is voor mij nog steeds geen excuus om er zoveel aandacht aan te besteden - en zeker niet op deze manier. Als ik dat wil lezen, dan pak ik wel een boek uit de Bouquet-reeks vast, dank je wel.
Komt er nog bij dat ze de hele tijd zitten te zeveren over hun liefdes- en relatieproblemen, terwijl de klok steeds dichter bij uur U komt. Dat uur is drie dagen weg als ze beginnen te tellen, maar je zou eerder denken dat het drie jaar is, want driekwart van de tijd wordt er geen aandacht aan besteed in het boek en/of lijkt niemand zich ermee bezig te houden.
De punten die dit boek van mij krijgt, zijn dan ook voornamelijk te danken aan de stukken met Scarlett, de zeldzame momenten waarop Tella me niet compleet krankzinnig maakte, en de knappe cover. Gelukkig is er dat laatste nog, anders was dit een fameuze buis geweest, laat ik je dat vertellen.
En ook nog het einde, want het laatste hoofdstuk met Scarlett was tenminste nog knap bedacht. Wat ik van de epiloog - bon, de 'Encore' - moet denken, daar geraak ik niet uit.
5/10 - maar dan ook maar net.