Matig maar doenbaar

Bij dit boek heb ik me altijd afgevraagd wat ik ermee aan moet vangen. Ik heb hier tegenstrijdige gevoelens bij, en helaas is dat altijd zo geweest.
Is het zo'n typisch tussenboek in een trilogie, een geval van ehhh Syndromo di un Libro Secondo, of toch niet helemaal?
Eerlijk is eerlijk: ik denk het niet. Er gebeurt hier nog steeds heel wat in dit boek, en het verhaal gaat goed vooruit (op een moment na, zo ergens halverwege, maar da's maar een kort stukje).
Voor het grootste deel heb ik moeite met een paar personages. Ten eerste is er San, waar bij mij alle alarmbellen afgingen toen ik voor de eerste keer De Twee Strijdsters las. Soms lijkt het alsof ik het kan ruiken wanneer er personages geïntroduceerd worden waar het... niet goed mee afloopt, laten we dat zo zeggen. En San is er zo een, ik kan 'm niet uitstaan.
Ten tweede is er Sennar. Geloof me, ik ben de eerste die toegeeft dat ik het grootste deel van de tijd een pessimistische cynicus ben, dat weet ik maar al te goed, maar lieve goden. Om zo'n personage in een bóék te hebben, daar kun je dus echt depressief van worden, dat is hiermee bewezen. Na alles wat hij heeft meegemaakt, is het logisch dat Sennar zich zo gedraagt, maar het is heel erg donker en negatief - en dat is het hele verhaal op zich al wel genoeg zonder dat hij er nog een schepje bovenop doet.
En zo zijn er nog wel een paar kleine dingen, verspreid over dit boek. Daar komt het eigenlijk wel op neer: de negatieve elementen, de negatieve ideeën die in dit boek zitten en onder woorden gebracht worden, hakken er nogal in. Ik lees dit boek eigenlijk nooit echt voor m'n lol - ik weet zelfs dat ik het een keer volledig heb overslagen, behalve de epiloog. Ik las Boek 1, de epiloog van Boek 2, en toen Boek 3.
De verhouding tussen Lonerin en Dubhe - die al in het eerste boek niet echt geslaagd is - wordt hier bovendien nog verergerd, waardoor Lonerin ook nog een irritant persoon wordt soms.
Het boek zit bovendien ook weer boordevol taalfouten, wat het er allemaal niet prettiger op maakt. Wat ik nog was vergeten te zeggen bij Boek 1: in plaats van 'meteen' of 'direct' staat er echt áltijd 'gelijk'. En ik wéét dat er mensen zijn die dat zeggen - praktisch alle Nederlanders en ook meer en meer Vlamingen - maar dit is nog steeds nérgens standaardtaal en persoonlijk hoop ik dat het dat ook nooit wordt want brrrrr… Ja ik vind dat dus totaal niet klinken, ik krijg er de rillingen van. En het staat er constant. En dan nog al de rest van die vertaling...
Maar, toegegeven, er zitten ook een aantal positieve dingen in dit boek. Als eerste Dubhe, die nog steeds wel een apart maar zeker ook sprekend personage is. Het is duidelijk dat ze aan een verandering bezig is.
Ik was totaal vergeten dat Learco hier al in beeld komt. Nog maar magertjes, natuurlijk, maar toch al een beetje, en dat is een hele opsteker. Learco is een aangenaam personage - een van de redenen waarom ik enthousiaster ga zijn over Boek 3, kan ik nu al vertellen.
En verder was ik ook blij verrast door Theana. In het eerste boek, en het begin van het tweede, krijg je een duidelijk beeld van haar. Ze lijkt een poppetje, klein en breekbaar, iemand die de liefde van haar leven kwijt is en nu de hele tijd zit te janken, met zelfmedelijden, denkend dat ze nergens voor is en niks kan. Opvulling, om het zo maar te zeggen. Maar dat beeld wordt op het einde van Boek 2 radicaal uitgewisd en vervangen door een nieuw beeld - of misschien hielden Troisi en Theana hun lezers en vrienden gewoon voor de gek, en laat ze pas nu zien wie ze echt is. Hoe dan ook, opeens groeit Theana uit tot een personage waar je naar kijkt en die je plezant vindt. Als er iemand in deze reeks is die het heft in eigen handen neemt (iets minder letterlijk dan Dubhe), dan is zij het wel. Zelden ben ik zo'n verrassend personage tegengekomen. Er zit meer in en achter haar dan je zou denken, ze krijgt opeens heel veel diepgang, en dat is een plezier om te lezen. Dát gecombineerd met de laatste tien bladzijdes ongeveer, zorgen dan ook voor een verrassend en knallend einde.
6,5/10