Het tempo ligt ontzettend laag

Aanvankelijk zet schrijver Patrick Flanery de lezer op het verkeerde been. Hij tovert namelijk een zeer spannende en bovenal beklemmende lynchpartij van zwarte Amerikanen uit zijn pen. Deze racistische moord doet zich voor in 1919. De gruweldaad staat voor het omgaan met de misverstanden in de rest van dit boek. Het eerste hoofdstuk is zeer goed geschreven. Dit belooft wat!

Maar dan begint Flanery met het neerzetten van een dromende mislukkeling. Paul Krovik is de zoon van Redneck. Mannen jagen, vrouwen koken. Deze Paul wil echter geen jager worden, hij gaat huizen bouwen. Dankzij zijn vrouw, die slimmer en ontwikkelder is, mag hij een nieuwbouwproject realiseren. Helaas voor de ambitieuze huizenbouwer slaat het noodlot toe. De bouwgrond verzakt en de woningen vertonen al spoedig allerlei gebreken. De huizenkopers willen de schade verhalen op Krovik. Zijn vrouw biedt aan hem mee te nemen naar Florida, om daar een nieuw leven te beginnen. Krovik weigert dat. Na de scheiding zwelgt hij in zijn ellende. Maar dan komt vreemd genoeg de harde survival-opvoeding van pas. De kansloze Krovik moet zich redden in de natuur. Dat lukt mede omdat Krovik op een of andere manier rekening heeft gehouden met het ergste. Hij heeft - nog in zijn goede tijd - een ondergrondse schuilkelder ontworpen, precies onder een woning die hij gebouwd heeft. Als dat bewuste huis nieuwe bewoners krijgt, wordt 'buurman' Krovik nieuwsgierig...

De thema's van Gevallen land  zijn ambities, relaties, falende opvoedingen en het ontsporen van een genadeloze Amerikaanse economie. Onderwerpen om een literair boek goed in de steigers te zetten. Flanery neemt er dan ook uitgebreid de tijd voor. Maar deze schrijver heeft met dit materiaal echt te weinig in huis voor een goede thriller. Het falen van huizenbouwer Krovik bijvoorbeeld, beslaat vele pagina's. De eventuele thrillerelementen zijn ten diepste meer drama dan misdaad.

Flanery kan schrijven. Desondanks ligt zijn tempo zo laag dat de kwalificatie 'literaire thriller' eigenlijk niet klopt. Als lezer begrijp je dat er iets goed mis moet gaan, maar dat laat allemaal weer heel lang op zich wachten. Is het erg om niet een rechttoe rechtaan thriller te lezen? Zeker niet. Toch is Gevallen land  geen positieve uitzondering. Patrick Flanery heeft een prachtige introductie geschreven. Maar hij maakt de nieuwsgierigheid naar wat er vervolgens komen gaat, niet waar. Misschien is dat de grootste teleurstelling. Twee schrijfstijlen die niet één mooi geheel vormen.