De lezer wordt prima vermaakt

Ze zijn er nog, mannen zoals God ze oorspronkelijk bedoeld heeft. Behept met vindingrijkheid, geduld, intelligentie en moed, en al deze capaciteiten bijeengehouden in een sterk lichaam. John Puller, een creatie van auteur David Baldacci, is daar een exponent van. Deze militaire rechercheur onderzoekt ernstige misdrijven die verband houden met het Amerikaanse leger.

In het boek Vergeten krijgt Puller geen opdracht van zijn meerdere, maar van zijn vader. Deze oud-generaal heeft een brief ontvangen van zijn zus. De vrouw schrijft dat ze in haar stadje Paradise mysterieuze zaken heeft gezien. De hele beschrijving is erg cryptisch. De doodzieke, gepensioneerde militair wenst – zeg maar beveelt – dat Puller junior duidelijkheid gaat verschaffen.

Als deze Puller aankomt in Paradise, blijkt dat tante inmiddels is overleden. De krasse dame is verdronken in een lullig watertje naast haar huis. Haar neef constateert een klein hoofdwondje op het hoofd van het slachtoffer. Toch negeert de lokale politie dit spoor en wordt de dood van de vrouw afgedaan als een ongeluk. Tante is dus vermoord, maar vrijwel niemand heeft dat door….

Baldacci schrijft pageturners. Korte hoofdstukken, een paar zijlijnen en een rode draad waar geen misverstand over kan bestaan. De moordenaar van tante zal worden gevonden, hoe dan ook. De auteur plaatst de moord in een bredere setting. De vrouw is vlak voor haar dood namelijk getuige geweest van een ernstig misdrijf. En als daar mogelijk militairen bij betrokken zijn, trekt Puller alle registers open. Aanvankelijk is onze held alleen maar op familiebezoek. Maar als de ene na de andere inwoner van Paradise wordt vermoord, raakt iedereen er langzamerhand wel van overtuigd dat Puller op het juiste spoor zit.
Deze thriller begint goed. De hoofdpersoon komt erachter dat hij zijn tante heeft verwaarloosd, een vrouw die hem als kind zeer dierbaar was. En juist zij komt om door een misdrijf. Baldacci weet hier even de juiste snaar te raken. De schrijver vervolgt door een paar flinke clichés te presenteren: Pullers vader is een bullebak, Paradise is in no time het tegenovergestelde van wat de vriendelijke plaatsnaam doet vermoeden, en Puller heeft kwaliteiten die een doorsnee lezer een minderwaardigheidscomplex bezorgen. Helemaal niet erg, hier en daar zelfs een beetje aandoenlijk. Maar wat de schrijver niet lukt, is pijn te laten voelen, te laten beleven. Terwijl hij daar wel de ingrediënten voor heeft.

Productieve schrijvers roepen gemengde gevoelens op. Enerzijds is het knap dat Baldacci boeken schrijft die een zekere, constante kwaliteit waarborgen. Bovendien is Vergeten met zo’n 340 bladzijden bepaald geen vlugschrift. Daarnaast weet de auteur de vaart er knap in te houden. De twisten zijn niet slecht. Als lezer rol je probleemloos door het verhaal. En daar zit meteen ook de keerzijde. De lezer wordt prima vermaakt, maar niet geraakt. Dan moet de schrijver kiezen voor een minder stoere benadering van het verhaal. Maar dan is Puller Puller niet meer en zou tante vermoedelijk voor niets zijn gestorven.