Verwachting niet ingelost

De titel “ Stille grond” sprak me meteen aan. In combinatie met de cover had het iets ge-heimzinnigs. Na het lezen van de achterkant kon ik niet anders dan het meenemen.

Het boek “ Stille grond” is geschreven door Hilde Vandermeeren, een Belgische auteur die woont in Torhout. Ze heeft al meer dan 40 kinder- en jeugdboeken geschreven waarvan er 30 vertaald zijn. Met haar thrillerdebuut “Alles duister” won ze de Knack Hercule Poirot-publieksprijs 2013 en stond ze op de longlist van de Diamanten Kogel 2013. “Stille grond” is haar derde thriller en haar meest persoonlijke werk tot nu toe. Hilde Vandermeeren is de helft van een eeneiige tweeling en dit gegeven heeft ze verwerkt in het verhaal.

Het boek neemt de lezer mee naar Glasgow. Op een novembernacht verdwijnt een 6-jarig meisje, Rosie Thompson. Ze wordt uit haar kamer ontvoerd, terwijl haar tweelingzus boven haar ligt te slapen. Sindsdien ontbreekt elk spoor.
Het verhaal speelt zich 30 jaar later af. De verdwijning van Rosie heeft het gezin gebroken. Eva, Rosies jongere zus, werkt als professor aan de universiteit. Haar moeder is overleden en haar vader is oud en vermoeid van een zwaar leven. De tweelingzus Ruby, die een deel van zichzelf heeft verloren op die bewuste avond, zit in een psychiatrische instelling waar ze alleen maar voor zich uitstaart. Het politiedossier is nog niet afgesloten maar na al die jaren is er geen enkel spoor.
Hierin komt verandering wanneer op een avond in het biechtboek van een oude kapel de volgende boodschap wordt geschreven: “Het spijt me wat er gebeurt is met Rosie Thompson. Moge God me vergeven”.
Eva Thompson neemt geen genoegen met de magere inspanningen van de politie en gaat zelf op onderzoek uit. Ze praat met de dominee, met mensen in de buurt en stilletjes aan komt ze dichter bij de waarheid.
Gelijklopend met de zoektocht van Eva ontdekt de lezer het verhaal van Carol die met haar man en dochter bij een sekte horen “de orde van het licht”. Carol is al van kinds af aan bij de orde en heeft hierover nooit twijfels gehad. Totdat er rare dingen gebeuren. Carol wordt bang.
Beide verhalenlijnen komen op het einde samen in de ontknoping.

In “Stille grond” draait alles om de onopgeloste verdwijning van Rosie en de volgehouden inspanning de waarheid aan het licht te brengen. De ondertitel “het verleden kun je niet begraven” is hier een verwijzing naar. Deze thematiek is van alle tijden.
De personages hebben volle karakters omdat ze doorheen het verhaal evolueren. Carol die tot inzicht komt in verband met de sekte en een sterker mens wordt. Eva die zich eindelijk opent voor anderen en Ruby die uit haar isolement treedt. De auteur maakt gebruik van een personeel vertelstandpunt. Het is een hij/zij verteller die het verhaal vertelt uit de ogen van de personages. In het begin van het verhaal is er een korte flashback naar het moment van Rosies verdwijning. Daarna speelt het boek zich af in het heden. De gebeurtenissen volgen elkaar chronologisch op. Af en toe zijn er terugwijzingen vb. als Eva terugdenkt aan Rosie. De auteur hanteert een vlotte vertelstijl.
In het boek wordt veel aandacht besteed aan de band tussen de eeneiige tweeling, Rosie en Ruby. Ze zijn onafscheidelijk. De schrijfster is zelf ook een deel van een tweeling en vind dat er vaak misverstanden over zijn. Niemand is identiek en als tweeling kan het soms een levenslange zoektocht zijn naar je identiteit. Soms loopt dat mis. Dit blijkt onder meer uit haar nawoord waarin ze verwijst naar June en Jennifer Gibbons, een Britse tweeling die niet meer zonder elkaar konden. Ook Ruby is ten ondergegaan zonder haar zus. De tweeling in het boek is ontstaan in de fantasie van de schrijfster maar sommige ervaringen komen uit haar eigen leven.
Het verhaal heeft geen eenduidige boodschap. De auteur heeft er een veelheid van elementen in verwerkt. Wat er voor mij dan toch het meest naar voor komt is dat je de hoop niet mag opgeven. Eva gaf de hoop niet op om haar zus te vinden. Als je blijft zoeken komt de waarheid altijd aan het licht.

Het verhaal zat goed in elkaar maar de uitwerking kon beter. Bij het lezen van de korte inhoud op de achterzijde sprak het boek me direct aan: een spannende zoektocht naar de verloren zus. De spanning die ik dacht te vinden was niet aanwezig bij het lezen. Vanaf het begin was het vrij voorspelbaar. Toen Carol in het verhaal verscheen wist je als lezer hoe de vork in de steel zat. Persoonlijk zou ik het boek niet onder de noemer thriller zetten. De emoties van spanning en angst heb ik niet gevoeld bij het lezen van het boek. In die zin heeft het niet aan mijn verwachtingen kunnen voldoen.

Het boek is geen echte topper maar wel is het vlot geschreven en er worden verschillende interessante elementen in verwerkt. Mij heeft het niet ten volle kunnen overtuigen maar iemand anders misschien wel.