Waar is mijn appeltaart?

Als allereerst ik hou echt heel veel van appeltaart. Dat is ook een van mijn redenen om dit boek te lezen. Maar wie houd er nou niet van appeltaart? Als jij een appeltaarthater bent en dit leest Not cool X!!
De Appeltaart van hoop
Er is altijd een kruimel over...
Toen ik dit boek in mijn hand had, had ik niet echt een idee waar het over ging. Er staat namelijk niks op de achterkant. Maar ik begon maar met lezen en dat heb ik met veel plezier gedaan.
Ik weet niet wat ik van de cover moet denken. Het is zeer simpel, maar geeft wel iets aan. Vooral als je het boek hebt gelezen, wordt de cover duidelijker. Het simpele heeft wel iets en vooral de kleuren vind ik erg mooi. Wat ik vooral fijn vind aan de cover is dat het een hardcover is, maar dan niet zo een met een linnenkaft. Maar dit boek is gewoon lekker een hardcover met een plaatje er op geprint. Dat zijn al meteen pluspunten, want zulke boeken liggen gewoon erg lekker in de had.
De Appeltaart van Hoop is misschien wel een erg kort boek. Korter dan de normale boeken die ik lees. Maar dat zegt natuurlijk niks. Want klein is fijn. En dat ze ik niet alleen omdat ik klein ben. Het boek mag dan nog geen 200 pagina's hebben. De pagina's zijn gevuld met veel liefde.
Wat mij meteen opviel was de verschillende lettertype die erin voor kwamen. Even omswitchen want dat staat voor Oscar en Meg. Verwisseling van perspectief. Wat ik wel grappig vond. Meestal zetten ze het gewoon boven de titel, maar dit boek doet het via lettertype. Ik vond het wel fijn. Als dyslect zie je vaak dat de lettertypes van boeken zeer vervelend en klein zijn. Dit boek heeft twee lettertypes dus dan heb je er iets minder last van.
Ik was echt heel benieuwd wat er met Oscar gebeurd was. Stukje bij stukje, beetje bij beetje kom je meer te weten. Dat zorgt ervoor dat je het boek blijft lezen tot aan het einde. Het lezen over een vriendschap dat stuk gelopen is doet mij heel erg aan mijn eigen leven denken, jammer genoeg :(. Maar gelukkig hebben we Meg die niet opgeeft om Oscar te vinden.
Het personage Oscar vind ik heel wat sympathie hebben tot tegenstelling tot Paloma. Het is duidelijk dat Oscar een goede jongen heeft met veel talent. En jammer genoeg moeten mensen stom doen over zijn talent. Dit zorgt er voor dat het aannemelijker wordt. Want ook pesten gebeurd jammer genoeg nog steeds in deze wereld. De Verdeling zoals ze dat in het boek noemen. Het bestaat jammer genoeg wel.
Ik heb erg kunnen genieten van De Appeltaart van Hoop. Ik vond Oscar zo'n leuk personage en kon het boek zo uitlezen. Nieuwsgierig naar wat er gebeurd is naar Oscar blijf je lezen!