De aardse wijsheid van een Labrador

Jelke Bos, een labrador aan het eind van zijn leven, krijgt bij het zwemmen in de vaart een hartaanval. Zijn baas redt hem van de verdrinking. Maar Jelke heeft zijn bijna-overlijden als een zachte dood ervaren. Waarom moest zijn baas hem zo nodig redden? Had hij Jelke niet beter kunnen laten sterven?
De hond besluit om zijn levensverhaal op te schrijven. Nuchter verwoordt hij zijn inzichten. ‘De dood en het leven zijn gewone, tastbare, altijd en alom aanwezige werkelijkheid. Waarom moet een gesprek daarover zo vaak worden gevoerd met ouwewijvige zoetsappigheid, met de dubbele tong van dronkenmansgebazel en met de heilige glimlach van religieuze vervoering? Denken jullie dat ik overdrijf? Ik ben al zo lang onder de mensen dat ik genoeg heb opgestoken.’
Jelke omarmt het leven in al zijn volheid en geeft humoristisch commentaar op het gedoe van zijn baas (die hij consequent sukkel noemt) en de mensen in het algemeen. ‘Aan het eind van de zomer is mijn verjaardag en die wil ik nog graag beleven’, zo eindigt de tekst. ‘Ik wil twaalf jaar worden, nergens om, maar dat wil ik nu eenmaal. En dan wens ik waardig te sterven. Waarvan akte. Sukkel zal deze tekst wel vinden als hij weer eens opruiming houdt in zijn rotzooi. Ik schenk hem het auteursrecht, dan kan hij ook nog eens een zakcentje aan me verdienen. En dan moet hij er als tegenprestatie een mooi boekje van maken. Dat kan hij wel, achter de computer is hij een hele piet.’ Met deze afsluiting zegt Jelke niets te veel. Leven en dood volgens Jelke Bos is een kostelijke en waardevolle levensoverdenking, een literair juweeltje van existentiëel levensgevoel, ironisch en verlichtend, in het korte bestek van tachtig pagina’s.
De Friese schrijver Trinus Riemersma (1938-2013) gaf Jelke Bos’ autobiografie voor het eerst uit in 2001. De tweede druk verscheen na Riemersma’s dood, tegelijk met een vertaling in het Nederlands door Harmen Wind en Jantsje Post.