De vorm van water was het eerste boek dat ik las van Camilleri, en ik denk dat het daar voorlopig bij gaat blijven. De eerste bladzijden lezen absoluut niet vlot doordat de zinnen nogal geforceerd overkomen. Even dacht ik er zelfs over om het boek gewoon terug op de plank te zetten, iets wat ik normaal gezien nooit doe. Na enkele tientallen bladzijden kwam er evenwel meer vaart in het verhaal en leek de zinsconstructie ook minder gekunsteld. Maar echt spannend wordt het nooit. Het boek is echter wel dun (zo’n 200 pagina’s) zodat het zowel qua formaat als inhoud dienst kan doen als vakantielectuur, maar daar blijft het dan wat mij betreft ook bij.