Een paar uurtjes puur vermaak

Van Er komt een vrouw bij de dokter werden meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Haantjes was iets minder populair, maar past zeker in hetzelfde straatje: het straatje van Stijn, humor en lekker lezen.

Ook in dit verhaal speelt Kluun zijn alter ego, Stijn van Diepen, de hoofdrol. Het is 1998, ten tijde van de Gay Games. Samen met Frenk en twee reclamejongens krijgt Stijn het geweldige idee om vlaggen, fluitjes en petten die normaal rood zijn, in het roze te verkopen. Een gat in de markt, zou je zeggen. Stijn blijft tot het einde van het boek geloven in hun businessmodel. Uiteraard gaat het niet volgens plan en zijn ze uiteindelijk genoodzaakt alles voor een prikkie aan een opkoper te verkopen.

Het boek heeft korte hoofdstukken waardoor de vaart in het verhaal blijft zitten en je er vlot doorheen leest. Hierdoor blijft het plot helaas wel oppervlakkig. Daarnaast hoef je in dit boek ook geen spanning of climaxen te verwachten. Van stereotypering van personages is daarentegen constant sprake; overmoedige mannen in de reclamewereld en alleen op seks beluste homo’s. Ondanks deze stereotypering lijken alle hoofdpersonen een flinke dosis humor mee te hebben gekregen. Vooral de zelfspot die je op elke bladzijde kan proeven, maakt het verhaal leuk, maar geen literair werk. Daarvoor bestaat het boek teveel uit dialogen. Dialogen op zich, lezen niet vervelend, maar constant benadrukken dat iemand iets zegt, is daarbij overbodig. Desondanks is het een lekker boek om te lezen: het ontspant, het maakt je aan het lachen en je hoeft er absoluut niet bij na te denken. Haantjes is puur entertainment.