Oud en nog steeds staatsgevaarlijk.

Het hele boek is een hilarische opeenvolging van gebeurtenissen als een domino effect.Ik heb het eerste deel (100-jarige man) nog niet gelezen, dus voor mij is het allemaal nieuw en fris. Verder volg ik de (wereld)politiek op de voet. Als gevolg vond ik het boek vanaf bladzijde 1 hilarisch tot op het einde. Al moet ik toegeven "trop is te veel". Het is beter om het boek in stukken te lezen dan te proberen om het in 1 ruk van begin tot einde te verteren. Want eigenlijk is het steeds meer van hetzelfde. Ongelooflijk hoe de schrijver dit hoge niveau kan vasthouden.

Het meest voor de hand liggende en tegelijk minst genuanceerde is om te zeggen dat het boek een uiting is van politieke humor. Dat is uiteraard correct maar mist de nodige nuances. Het boek lacht uiteraard met de (wereld)politiek maar ook met het politiek-correcte denken van deze tijd. En daarvoor worden alle vormen en nuances van literaire humor gebruikt. Van het pure platvloerse gooi- en smijtwerk tot de meest verfijnde ironie verpakt in dubbele bodems. Onderweg gebruikt Jonasson eigenlijk elke vorm van verbale humor (ik ben het even gaan opzoeken in Wikipedia en het komt allemaal voor): stijlfiguur, hyperbool, noëma, understatement, zeugma, oxymoron, droge humor, Woordspeling, grap, non sequitur, one-liner, sarcasme, ironie, versprekingen.

Niet elke grap was nieuw voor me. Vaak kreeg een stukje enkel een glimlach, soms zelfs eerder een grimlach, door gewenning bleef het soms enkel bij een goed gevoel en raakte de reactie afgestompt. Maar op bepaalde ogenblikken zullen mijn medereizigers in de trein best wel raar opgekeken hebben...

Dit boek is absoluut niet geschikt voor mensen die vinden dat politiek veel te serieus is om mee te lachen. Want dit boek ziet de politiek als 1 grote grap.
Wel maak ik een onderscheid tussen de (meeste) passages waar de politiek een objectieve achtergrond is en de auteur er een grappige kijk op geeft, tegenover de passages waar hij probeert om op een grappige manier zijn eigen politieke visie te ventileren - dat laatste mislukt volkomen als je - zoals ik - niet dezelfde visie aanhangt.

Allan is de centrumfiguur waarrond alles draait. Simpel, rechtdoor en meer dan 100 jaar. Zijn vriend Julius is wat jonger (minder oud eigenlijk) en nummer drie van het trio ontmoeten ze onderweg: Sabine. Beide belanden door Allan steeds in onmogelijke situaties waaruit ze door diezelfde Allan dan ook weer op een al even onwaarschijnlijke manier gered worden.

Deze roman staat werkelijk bol van de actualiteit. Heel wat bekende, beroemde of beruchte (?) politici spelen hierin een rol: Donald Trump, Kim Yung-un en Angela Merkel, Putin, Margot Wallström, ...

Actueel en tegelijk haast tijdloos is de goedgelovigheid van de mensen. Zowel bijvoorbeeld bij de doodskisen waar eerlijke en kwaliteitsvolle handenarbeid overschaduwd wordt door goedkope brol voorzien van mooie woorden. Of hoe de wonderdokters schatten verdienen. En het mooiste voorbeeld: de "Zweedse groene asperges" van Julius. Of nog de vrouw die Johnny kost wat kost wil helpen ondanks zijn uiterlijk, woordgebruik en uiteindelijk fysiek geweld. En dan heb ik het nog niet over alle verhaaltjes waar Allan steeds mee wegkomt, want oude mensen zijn immers lief, eerlijk en een beetje dom.