10 vrouwen - 9 mannen - 10 babies - 1 dokter

De coverfoto doet denken aan een kraamkliniek vroeger, toen stonden de vaders voor het grote raam en trachtten te ontdekken welke baby van hen was. (De moeders schenen dat altijd te weten). De recensies op de achterkant zijn wel erg misleidend want ze gaan over het vorige, humoristische, boek van Kevin Wilson. In dit boek is humor ver te zoeken, al zit er wel een onderlaag feelgood in, die de rest van het boek voortdurend steun en richting geeft.

Het boek begint met een soort stamboom wat de indruk wekt van een erg ingewikkeld verhaal, maar dat bleek erg mee te vallen. De hiërarchie bij het personeel in 't oog houden en concentreren op de belangrijkste personages, de rest gaat vanzelf.

Wilson gebruikt een natuurlijke, normale conversatietaal zonder onderscheid tussen beschrijvingen en dialogen. Vooral het contrast tussen dit normale, alledaagse en de gewrongen persoonlijke contacten en allesbehalve normale situatie, is boeiend en werkt in twee richtingen. Het geeft een extra, diepere dimensie aan de eenvoudige schrijfstijl en tegelijkertijd maakt het de kunstmatigheid van de personages en wat hen overkomt aanvaardbaar.

Het geheel doet me - jammer genoeg - te veel denken aan "Big Brother" op tv. Je zet een aantal labiele personen bij mekaar in een ongewone omgeving en onder bizarre, geforceerde omstandigheden en ziet dan wel wat er gebeurt. Sensatie verzekerd, ethiek ver te zoeken. Wetenschap is hier een soort uitgestelde sensatie. Hoe vaak het ook ontkend wordt, de Oneindige Familie is en blijft een vorm van een commune. Iedereen geeft zijn/haar individuele vrijheid op, de ouders bewust, de kinderen hebben zelfs geen keuze.

Positief is dan wel dat het experiment 10 jaar duurt en alles gebeurt met de beste bedoelingen (daar wordt wel héél nadrukkelijk de nadruk op gelegd). Het lijkt me duidelijk dat veel van de kinderen (en hun ouders) zonder De Oneindige Familie binnen de 10 jaar van het experiment al totaal in de vernieling zouden geholpen zijn. Zelfs na de 10 jaar is hulp gepland om verder te gaan in het normale leven.

Dr. Grind is compleet getekend door de Constante Frictie Methode die zijn ouders in zijn kinderjaren op hem uitprobeerden en dat beheerst zijn persoonlijkheid en zijn leven totaal. Het is een mirakel dat hij ooit getrouwd geraakt en vader geworden is (Wat waarschijnlijk betekent dat hij van oorsprong een soort superbaby was).
Het Oneindige Familie Project is er een duidelijk gevolg van, een pure omkering als het ware. Het is duidelijk dat dr. Grind zijn emoties volledig onderdrukt en enkel het goede naar buiten kanaliseert en bewust gebruikt. Dat maakt hem een erg sterk figuur met toch een soort van gevarendriehoek erbij. Je wil echt niet weten wat er gebeurt als hij zou instorten. Ik vind hem ondanks dat wel sympathiek.

Het boek is gebouwd op emoties, zowel natuurlijke als kunstmatige (door alcohol en drugs - wat me in zulk experiment trouwens absoluut verboden lijkt). Maar hoewel de emoties haast het verhaal maken, missen ze een zekere diepgang, het blijft allemaal nogal oppervlakkig en gekunsteld. De enige plaats waar de emoties me raakten was bij de zelfmutilatie van dr. Grind. Toch vond ik het een boeiend boek o.a. het algemene verloop van het experiment, of Izzy en dr. Grind zouden samenkomen, wanneer Patricia Acklen de boel zou afblazen en de reacties daarop. Al bleef de sfeer toch wel onwerkelijk en afstandelijk; ik besefte voortdurend dat ik over iets aan het lezen was. Als het ware alsof je niet meespeelt maar de rapporten, die Brenda Acklen krijgt, over haar schouder meeleest.

Van bij het begin was het project gedoemd om te mislukken wat de 19 volwassenen betreft. Ze werden vooral met geld in allerlei vormen (gratis opvoeding van de kinderen, eigen toekomstplannen) overtuigd om familie te "spelen" gedurende 10 jaar. Als je (h)echte families bekijkt bij de verdeling van een erfenis, dan deed de Oneindige Familie het zeker niet slechter. Maar hun doel was niet om een echte familie te vormen maar wel om de geplande 10 jaar voor hen zo voordelig mogelijk door te komen. Voor de kinderen had het best kunnen lukken. Gaandeweg wordt het einde voorspelbaar, al blijft de spanning erg lang behouden.

Conclusie: het las vlot weg en ik wou echt wel weten hoe het afliep, maar zwaar onder de indruk ben ik toch niet. Geen van mijn verwachtingen is uitgekomen (wat op zich niet verkeerd hoeft te zijn natuurlijk). Ik ben wel van plan om De famile Fang te lezen, gewoon om te zien of dat wel zo humoristisch is als op de achterflap vermeld staat.