De schrijver groeit in zijn rol en wordt steeds beter in wat hij doet

Een boek met de bekende cursiefjes van Simon Carmiggelt: een lach en een traan en alles wat daar zo een beetje tussen hangt. Niet altijd vrolijk, soms eerder bitter, altijd goed geschreven.
We merken hier wel dat er nog veel gewoon uit de fantasie van de schrijver ontspruit terwijl hij zich later veel meer door de kleine dingen van alledag laat inspireren. Van boek tot boek zie je gewoon hoe de schrijver groeit in zijn rol en steeds beter wordt in wat hij doet.
Herkenbare situaties, ook genante (en niet altijd voor anderen) in een gewone omgeving maar zodanig gebracht dat het - al is het gewoon door een laatste zinnetje - toch speciaal wordt en betekenis krijgt.