Omgaan met het trauma van een overval, versterkt door onverwerkte problemen uit het verleden

Loet Zimmerman is een gewone man, geen held, geen supermens, geen tafelspringer. Iemand die, zoals zovelen, de weg van de minste weerstand kiest in het leven. Niemand tegen het hoofd stoten en niet opvallen is een doel op zich. Zo leidt hij een tamelijk kleurloos leven, zonder echte vrienden maar zeker ook geen vijanden. Hij vindt genoegen in zijn werk, dat perfect bij zijn aard past, technisch, routineus, niemand anders wil of kan het doen. Laat getrouwd met een vrouw die zijn tegenpool is en hem aanvoelt en aanvult, compleet maakt tot een normaal sociaal iemand. Ze krijgen 1 kind, een zoon die langzaam van hem vervreemd.

Dan sterft zijn vrouw in een verkeersongeluk. Zimmerman kan/wil dat niet verwerken en duwt dat weg uit zijn leven. Zonder de invloed van zijn vrouw komt er bijna een totale vervreemding van zijn zoon en valt hij in een vaste routine gedomineerd door zijn werk.
Op de vooravond van zijn pensioen, wordt hij overvallen en beroofd van zijn horloge.

Hij raakt hierbij gewond en getraumatiseerd. Hij doorloopt het gebruikelijke proces, woede, onmacht, angst om buiten te komen, paranoia. Goedbedoelende mensen - collega, politie, zijn zoon, sociaal helper - maken het enkel erger. Zijn angst neemt de bovenhand en wordt nog versterkt als zijn pogingen om eraan te ontsnappen mislukken. Eerst realiseert hij zich dat hij toch niet zo veilig is in zijn 'burcht' want de overvaller heeft zijn sleutel. Dan ziet hij in een etalage de overvaller die hem volgt.
Zijn zoon wimpelt hem af en begrijpt hem niet als hij daar in paniek hulp zoekt.

Via flashbacks moet hij dan ook nog eens de verdrongen herinneringen aan zijn vrouw en de verslechterde relatie met zijn zoon verwerken die nu allemaal ineens op hem afkomen. Hij verliest zijn greep op de werkelijkheid als alles door mekaar begint te lopen.

Als alles er hopeloos begint uit te zien vindt hij terug kracht en zelfrespect in het kostuum en vooral het jachtgeweer van zijn grootvader.

Ik ben enkele jaren terug zelf overvallen en in mekaar geschopt en herken me hier in: eerst sluit je je thuis op (veilige burcht) en durf je niet meer buitenkomen. Uiteindelijk moet je wel: voor je werk (maar Loet is met pensioen) en om naar de winkel te gaan (maar Loet wordt dan achtervolgd door zijn overvaller). Bij mij werd in die tijd ook nog ingebroken zodat je je thuis ook niet meer veilig voelt (nieuw slot en de tuin bij Zimmerman) en dan krijg je inderdaad een vorm van paranoia. Alcohol kan dan een schijnbare uitweg bieden maar Loet is nooit een drinker geweest, hij sluit zich meer en meer op in zichzelf (autisme). Bij mij sleten de herinneringen en het leven ging verder, bij Loet gaat het van kwaad naar erger omdat niemand echt naar zijn verhaal wil luisteren en ook niemand hem serieus neemt of zelfs maar begrijpt.

Ik vindt niet echt dat het boek een open einde heeft. 'Hij hoort hoe regelmatige stoten het slot verbrijzelen.' Daniel heeft de reservesleutel, bonafide bezoekers bellen aan of kloppen. Dus, óf het is zijn overvaller - en dan had Loet heel de tijd gelijk! - of een andere inbreker. In elk geval wacht er een onaangename verrassing. Voor mij is het open einde: Heeft Loet de kracht om de trekker over te halen (en wat is het resultaat), laat hij het wapen gewoon afpakken of valt hij flauw, wordt hij helemaal gek, ...?

In functie van het einde heeft elke verhaallijn (roosteren, pensioen, overval, angst, Lucy, Daniel, verwarring) in het boek zijn doel en is nodig om het geheel compleet te maken.