I know so many last words. But i will never know hers.

'Looking for Alaska' is een controversiëel boek. Verschillende Amerikaanse middelbare scholen hebben namelijk het boek verbannen vanwege de seksueel expliciete inhoud. In dit artikel : https://www.theguardian.com/childrens-books-site/2016/apr/26/john-green-looking-for-alaska-banned-censorship staat waarom en John Green heeft ook gereageerd met twee vlogs op zijn kanaal.

Ik zie weinig tot geen ontwikkeling bij de personages. Enkel Miles (Pudge) evolueert. Voor de dood van Alaska verandert hij van een eenzame nerd en complete buitenstaander naar iemand die bij een exclusief groepje hoort. Al wordt er van hem geprofiteerd en blijft hij altijd een observator, hij hoort er toch bij. Hij komt zelfs tot zijn eerste seksuele ervarigen. Door de dood van Alaska krijgt hij een klap van het echte leven en moet hij zijn groeiproces noodgedwongen versneld voortzetten. Maar allemaal blijven ze - normaal gezien hun leeftijd en omgeving - zitten op het niveau van puberale studenten.
Miles spreekt me het meest aan omdat het de enige persoon is die "echt" aanvoelt, de anderen komen erg gekunsteld over.

Coming of age is het hoofdthema dat extra in de verf wordt gezet door de dood van Alaska.

Alaska, die het feitelijke middelpunt van hun groepje was, laat een leegte achter. De achterblijvers proberen dat gat op te vullen om te kunnen doorgaan met hun leven maar, merken dan dat Alaska eigenlijk een grijze vlek is. Als gevolg gaan ze op zoek naar wie Alaska feitelijk was. Wie was de persoon achter de oppervlakkige en wispelturige façade die ze elke dag te zien kregen?
Volgens mij dekt dat mooi de lading. 'Het grote misschien' (De Nederlandse vertaling) klinkt in mijn oren gewoon niet goed als titel. 'The Great Perhaps' komt wel enkele keren letterlijk in de tekst voor, maar dat zie ik vooral als levensmotto voor Miles, niet als samenvatting van het boek.

De puberale, ietwat cynische humor maakte voor mij het lezen makkelijk en het verwonderde me dat die - vooral in het eerste deel - niet beperkt werd tot 1

of enkele scènes maar dat alles er mee doordrenkt was. 'Looking for Alaska' is een debuut en waar dat blijkt uit de schrijfstijl komt dat wonderwel overeen met de inhoud van het boek: het puberale. Net zoals YA vaak (maar zeker niet altijd) debuten zijn van schrijvers die eigenlijk Fantasy willen uitbrengen. Er is maar 1 perspectief: dat van Miles. Die is de hoofdpersoon van alle aktie in het boek maar is tegelijkertijd een observator die de aktie (en gedachten en uitspraken) van de anderen beschrijft en interpreteert. Dat vermijdt dat het een soort egoïstische monoloog vol zelfbeklag wordt. Een beetje speciaal maar erg aangenaam om lezen.

Vanuit de dood van Alaska vertrekken 2 tijdlijnen met ongeveer dezelfde intervallen (=snelheid - in spiegelbeeld), dus mooi symmetrisch, ook qua

aantal bladzijden. Het verhaal bestaat dus eigenlijk uit drie stukken:
- aankomst van Miles en hoe hij opgroeit tot een gewone nerd met enkel school-gerelateerde problemen
- de dood van Alaske wat op meerdere manieren een breekpunt is
- het doorgroeien naar volwassenheid door het leren aanvaarden van de tragedie
De plot loopt wel chronologisch van begin tot eind, in tegenstelling tot de structuur van het verhaal die vertrekt vanuit het midden. Dat zorgt voor opbouw van spanning naar de dood van Alaska toe en een zich versnellend aanvaardingsproces nadien.

Er is erg weinig in dit boek dat me echt raakt, misschien omdat mijn eigen puberteit al te lang achter me ligt en ik al jaren veel te veel doden te betreuren heb. Dat betekent niet dat het me niet boeide of dat ik moeite had om het uit te lezen. Maar gewoon dat ik me er niet bij betrokken voelde, ik bleef tijdens het lezen gewoon observator, wat me dan weer voor een stuk in de schoenen van Miles schuift. Het normaliseren van drugsgebruik vind ik altijd verwerpelijk dus dat is voor mij zeker negatief. Voor al het overige komt het boek wel positief over, zowel de gebeurtenissen zelf als hoe er mee wordt omgegaan.