De poëzie van Olivier

Het vervolg op Adriaan en Olivier - en dat mag je letterlijk nemen. De zotternijen gaan gewoon verder, opnieuw komt er een schat (een juweel) aan te pas en opnieuw wordt alles beheerst door de rivaliteit tussen de tweelingbroers die als het er op aankomt toch reageren als een echte tweeling.
Huizinga brengt de poëzie van Olivier op de voorgrond in de vorm van een aantal losgeslagen en compleet idiote gedichten waarmee hij impliciet en in het verhaal ook expliciet de intellectuele sociëteit compleet belachelijk maakt.
In vergelijking met deel 1 vond ik het ietsje minder omdat het verrassingselement ontbrak, het is niet slechter maar je verwacht gewoon deze klasse van platvloerse humor.
Het volgende deel ligt al klaar, iedereen kan in deze woelige tijden wel een beetje humor gebruiken, ook een complete overdosis zoals bij Adriaan en Olvier.