Een sterke Simenon

Simenon. Die las je vroeger als Zwarte Beertjes; Maigret en de andere romans. Toen ik een tijd terug nog eens een Simenon wilde lezen, kon ik er geen meer vinden. Blijkbaar toch ooit weggedaan. Maar nu is Simenon terug. Als paperback bij De Bezige Bij. Een paar van zijn Maigrets en een paar van zijn psychologische romans.

´De teddybeer´ hoort tot die laatste categorie. Over de gynaecoloog Jean Chabot, een geslaagd en gezien man in zijn professie. Bezit een privé kliniek, is professor bij een opleiding en heeft daarnaast avontuurtjes genoeg. Een gevuld leven.

In het werk zit het wel o.k.. Maar om zich heen ziet de workaholic het leven wegglippen. De relatie met z’n vrouw is een puinhoop, die met zijn kinderen twijfelachtig. De afspraak dat het hele gezin minstens één keer per dag gezamenlijk aan tafel zit bij de lunch, verhelpt dat niet. De relatie met zijn maîtresse-secretaresse kabbelt voort.

Hij is moe, de wereld drukt op zijn schouders. Hij is de man die zekerheid uitstraalt en bij wie iedereen terecht kan als er wat besloten of opgelost moet worden. Maar waar moet hij zelf heen?  

En tot overmaat van ramp is er die man met de zware schoenen die briefjes onder zijn voorruit duwt en dreigt met wraak. Vanwege een avontuurtje met een verpleegster dat niet goed afliep. Onschuldig als een teddybeer lag ze in bed toen hij naast haar ging liggen. Maar in het machtsspel daarna verdween ze uit beeld. En wat deed Chabot er tegen? Niets.

Het voorval achtervolgt Chabot, ontevreden wat hij toen fout heeft gedaan.

Langzaam aan komt hij helemaal aan het wankelen, loopt met een revolver op zak om ‘er uit te kunnen  stappen’. Misschien wel komt de genadeklap van zijn schoonvader, die om een ingreep vraagt die hij verwerpelijk vindt: ‘Hij had hem zojuist geraakt op de enige plek die voor hem nog heilig was: zijn beroepseer.’

'De teddybeer' laat het verval van de man zien, neemt je daar geleidelijk, kabbelend, in mee. Er gebeuren niet veel schokkende zaken (al is het einde verrassend), maar de typering van de mensen en situaties is krachtig. Het droeve van de eenling (zoals ook de vreemdeling van Camus). De menselijke kant, ook van onlogische keuzes. Een echte Simenon.

Een sterk boek! Alleen: het paperback formaat. Ik mis het Zwarte Beertje. Het pocketgevoel van Simenon. Dat krijg ik er niet meer uit.