Een beetje Juliette zijn we allemaal

Een Amelie-gevoel, heeft de uitgever achterop het boek geschreven als aanprijzing. Die zin zag ik eigenlijk pas toen ik al halverwege was en ik besefte dat het aangename gevoel bij het lezen van 'Juliette of het geluk van boeken' inderdaad te vergelijken is met de sfeer van de film.
Een eenvoudig verhaal; Juliette is tijdens de dagelijkse metro-rit meer op de lezers van boeken gaan letten, dan dat ze het zelf meegebrachte boek leest. En ze leest nogal wat: de bureaula op het werk is vol. Dan komt ze in contact met een man die het als zijn levensdoel ziet boeken 'door te geven' aan anderen, waarbij de doorgever steeds de perfecte match zou moeten maken.
Echt Amelie is bijvoorbeeld de passage waarin Juliette het perfecte boek aan haar collega-makelaar meegeeft om de vrouwelijke klant te overtuigen van de aanstekelijke sfeer van het huis dat ze bezichtigen. En vooral de vraag 'wat gebeurt er op pagina 247 van een romantisch boek?' (het moment dat het meisje in de trein begint te huilen), kan zo de film in.
'Juliette' is een prettig boek over lezen, het over willen brengen van je eigen passie, maar ook over het durven aangaan van verandering in je leven. En daarnaast heel leuk om die namen van schrijvers en boeken te herkennen.
De sfeer is het belangrijkste in het boek (en die is ijzersterk). Het is niet per se het beste of meest literaire boek; daarvoor zijn de andere personages en het intrige te weinig uitgewerkt of misschien zelfs te oppervlakkig. Maar het leest als een trein - of, om bij Juliette te blijven,: als een metro.
En natuurlijk: doorgever van boeken, zijn we dan niet een beetje allemaal (wegzetten in de minibieb, het boek als perfect verjaardagscadeau, het aanraden aan iemand en boek meegeven etc. etc.)? Een beetje Juliette zijn we allemaal.