Dit was echt het slechtste tot nu toe in de Sara Linton-reeks. Al dat geweld: rondvliegende kogels, stukken hersen en hersenpan, ogen die uit de kas zijn geraakt enz. Een goed en spannend verhaal kan ook verteld worden zonder al die nodeloze bloederige details. Je kunt Onzichtbaar beter niet lezen als je eet. Dan vergaat de honger je al snel. Dit was inderdaad too much. Ik heb Onzichtbaar wel uitgekregen maar dat heeft moeite gekost. Het einde was toch geen grote verrassing, helaas. Zouden ze daar in het zuiden van de VS echt zo puriteins zijn wat betreft sex, en iemands sexuele voorkeur? Ik irriteerde me een beetje aan Sara's voor ons nogal preutse gedachten. Hopelijk bevalt Karin Slaughters' volgende boek beter, want haar eerste heb ik met plezier gelezen.