Lezersrecensie
Dubbelagent in de liefde
De vierendertigjarige scenarist Tomas Wolf heeft het idee dat hij alles in de liefde wel heeft meegemaakt. Hij gelooft er niet meer in.
De dood van zijn ouders, twaalf jaar geleden, is hem niet in de koude kleren gaan zitten, waardoor hij bij een psychiater op de sofa is beland. Tegenover hem bekent hij dat hij er van overtuigd is dat liefde ziek maakt.
Redenen om weer te geloven in de liefde
De tweede verhaallijn die door het boek loopt is de relatie met zijn grootmoeder. Ze is oud, beseft dat ze het leven geleefd heeft en ziet het einde graag naderen. Haar wens is om zelf de regie te voeren over het einde en betrekt haar kleinzoon in haar plannen. Dit gegeven en het feit dat zijn dierbare vriend, Adriaan de Ridder ernstig ziek is, doen hem besluiten weer te geloven in de liefde.
Het meisje A.
Wanneer hij een meisje behoedt voor een ongeluk, door haar voor een voorbij razende taxi weg te sleuren, raakt hij volledig van haar in de ban.
Op dat moment neemt hij zich voor nooit haar echte naam uit te spreken, zolang ze van hem is. Hij zal haar voortaan het meisje A. noemen. Op die manier hoeft hij haar nooit helemaal te delen. - Een heel apart gegeven wat mij in eerste instantie wat afstandelijk over kwam, maar gaandeweg wel wende -.
Hij herkent haar als zijn achter-achter-achternichtje en realiseert zich dat ze elkaar 14 jaar geleden voor het laatst hebben gezien tijdens een familiediner. Het meisje A. was toen 4 jaar oud. Dat ze nu 18 is is voor beiden geen beletsel om zich in een passionele relatie te storten.
Het meisje A. is een bijdehandje, veeleisend, impulsief, lichtzinnig, raadselachtig en heeft het hart op de tong, waardoor ze ook weer ontwapenend is. Hierover zegt Tomas dat ze het heerlijk vond om hem af te troeven, maar is zich ervan tegelijkertijd bewust dat hij zichzelf wil bewijzen dat hij meer is dan haar slaaf. Ze tergt hem, daagt hem uit en wil vooral alles weten over de tijd vóór hun hernieuwde ontmoeting. Opvallend is de manier waarop ze beiden tegen de liefde aankijken. Het leeftijdsverschil is 16 jaar, maar hier zie je toch onvermijdelijk al een generatiekloof.
'Ze vond dat ik mijn baard moest laten staan. Ze wilde dat ik harig was, zei ze, als een man. Het woord 'als' raakte me , kort maar hevig, een wespensteek. Het gif uitzuigen en gehoorzamen, iets anders zat er niet op.'
Een voorstel
Omdat hij in die tijd geen werk of inkomen heeft en haar laat denken dat hij ruim in zijn slappe was zit, wordt de financiële toestand nijpend. Van zijn grootmoeder krijgt hij te horen dat zijn deel van de erfenis bijna op is, wat betekent dat hij zijn huur niet meer kan betalen. Hierdoor houdt hij er wat dubieuze praktijken op na, om toch wat geld te genereren. Netjes is dat natuurlijk niet, maar ik kan het hem eigenlijk niet eens kwalijk nemen. Tomas is behoorlijk zoekende.
Bij een bezoek aan, lucht hij zijn hart. Adriaan doet hem een voorstel waar hij een bedrag mee kan verdienen.
''[...] Ik wil dat je je ogen openhoudt. Ik wil dat je jouw geliefde observeert en jezelf onderzoekt. Ik wil dat je binnendringt in wat jullie twee liefde noemen. Ik wil zien wat jij ziet en nog één keer voelen wat jij voelt.' Zijn borstelige wenkbrauwen gingen verwachtingsvol omhoog.
Hoe zag hij dat voor zich?
'In concrete zin; maak overal aantekeningen van, van alles wat jullie meemaken, en alles wat je daarvan denkt. En denk bij niets; o, dat onthoudt ik wel, want dat doe je niet. Laat me het vanbinnen zien. Alsjeblieft.''
Als scenarist zijnde bedenkt Tomas zich nog wel dat de story-telling-goeroe Robert Mckee het waarschijnlijk niet met deze gang van zaken eens zou zijn, maar het schoorsteentje moet toch roken, dus gaat hij akkoord met het voorstel.
'Ik kon er niet omheen: vanaf dit moment was ik een dubbelagent in de liefde.'
Structuur
Het boek is opgebouwd uit vier delen, die de fasen en ontwikkeling weergeven van Tomas en zijn relatie tot het meisje A.
Het eigenlijke verhaal is één grote flashback - maar wellicht zijn het de aantekeningen waar Adriaan om heeft gevraagd? - en het boek heeft een cirkelstructuur; op het einde bijt de slang zich in de staart.
Perspectief
Het vertelperspectief is geschreven vanuit de belevende-ik. Hierdoor is het makkelijker om in de huid van de ik-verteller te kruipen en de gebeurtenissen door zijn ogen te zien. Het is echter niet altijd betrouwbaar, omdat je de gebeurtenissen alleen vanuit zíjn blikveld ziet. Ook rijst de vraag aan wie hij zijn verhaal eigenlijk vertelt.
Op enig moment in dit boek keert het vertelperspectief echter, bijna ongemerkt, naar de derde persoon en spreken we op dat moment van een personale verteller. Dit gebeurt op een heel bijzondere manier, omdat er geen sprake is van een nieuw hoofdstuk of een nieuwe alinea. Ineens kijk je als lezer niet door zíjn ogen naar wat er wordt verteld, maar staat de verteller verder van de protagonist af.
Conclusie
Dit is een boek wat goed moet indalen, bezinken wanneer je de laatste bladzijde hebt gelezen. Even stil zijn en nagaan wat je hebt gelezen. Althans zo heb ik het ervaren.
In eerste instantie had ik het idee een eenvoudig liefdesverhaal te lezen, maar schijn bedriegt, daar kwam ik al snel achter. Door het hele boek laat de auteur kleine ballonnetjes op. Informatie over dingen, omstandigheden en gebeurtenissen die aan het einde naadloos verklaard worden.
Het is ook een gevoelige roman, de mooie proza, de bezinning worden afgewisseld met ironie en cynisme.
Duidelijk komt naar voren dat 'maar' 16 jaar leeftijdsverschil wel degelijk een heel andere kijk kan geven op het fenomeen Liefde.
Heel duidelijk komt naar voren hoe moeilijk het kan zijn om een relatie te hebben en hoe moeilijk het kan zijn om voor 100% oprecht te zijn ten opzichte van de ander. Ik neem tenminste aan dat er meer mensen zijn die wel eens dingen doen omdat ze denken dat de ander het verwacht of graag wil en er later achter komen dat dat helemaal niet noodzakelijk was.
De auteur vertelde tijdens de 'Love night' bij de uitgeverij, dat Tomas uit hemzelf voortkomt, maar is dat eigenlijk wel een belangrijk gegeven? Is het belangrijk om te weten of er autobiografische elementen in een boek verwerkt zijn. Nee, voor mij is dan een loos gegeven. Het lezen van een roman is een ervaring an sich en wanneer ik meer wil weten over iemand pak ik de eventuele biografie.
Wat me wel nieuwsgierig maakt is de reden waarom hij heeft gekozen voor de naam 'Tomas Wolf'. Zie ik hier een 'speaking name' in relatie tot Thomas Wolfe? 'Wolf' ten opzichte van 'Voss'? 'Tomas' ten opzichte van broer 'Thomas'?
Betoverend? Ja, absoluut, maar ook confronterend door het besef dat mijn kijk op de liefde zo kan verschillen van de ideeën van onze kinderen. Ouderwets, oubollig, niet van deze tijd? Er komt in ieder geval duidelijk naar voren dat er generatiekloven bestaan en dat elke generatie de liefde anders beleeft, voelt, ervaart. De tijdgeest is ook hierin zeer bepalend.
Het besef bekruipt me dat ik een ambassadeur lijk te worden die het direct herlezen van een boek aan het promoten is. Het is zo mooi om zoveel mogelijk uit een boek te halen en te merken dat er nog veel meer in zit dan je in eerste instantie ziet. 'Noem het liefde' is een boek met heel veel, héél veel inhoud. Ik zou nog veel meer over dit boek kunnen schrijven, maar dan zou ik me schandelijk bezondigen aan spoileren.
Voor mij is 'Noem het liefde' een regelrechte topper en een knap staaltje werk. Maar ja, Daan HvV is er dan ook 6 jaar mee bezig geweest!
'Soms begrijp je het verhaal pas echt als het bijna is afgelopen'
Auteur
Daan Heerma van Voss (1986) is romanschrijver en historicus. Verder heeft hij geschreven voor verscheidene nationale en internationale kranten en tijdschriften, zoals NRC, Humo, De Morgen, Vrij Nederland, Das Magazin, De Volkskrant, de Israëlische krant Haaretz, het Zweedsedissidentbloggen, Svenska Dagbladet, PEN International, The New York Times en de Amerikaanse Vogue. Hij is tevens columnist bij De Morgen en NRC Handelsblad. Voor zijn interviews voor De Groene Amsterdammer kreeg hij in 2012 De Tegel uitgereikt, de prijs voor het beste journalistieke werk van het jaar (categorie interview). Een zondagsman werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs. Het land 32 werd genomineerd voor de Halewijnprijs en de Cutting Edge Award. Ultimatum werd genomineerd voor de Diamanten Kogel, Prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Kleur Bekennen, zijn digitale boekje over racisme dat uitsluitend digitaal verscheen (oktober 2017), werd in twee dagen meer dan 11.000 keer gekocht en werd zo direct een bestseller. Ultimatum en De laatste oorlog (2016) zullen vertaald worden in het Duits, en verschijnen in 2017. De laatste oorlog zal ook vertaald worden in het Zweeds, het Chinees Spaans. De Spaanstalige editie zal verschijnen in: Spanje, Argentinië, Ecuador, Mexico, Uruguay, Chili, Colombia en Peru. Voor verdere informatie: zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Daan_Heerma_van_Voss
(Bron: http://www.daanheermavanvoss.nl)
Titel: Noem het liefde
Auteur: Daan Heerma van Voss
Pagina's: 299
ISBN: 9789403110400
Uitgeverij De Bezige Bij
Verschenen: 16 mei 2018
De dood van zijn ouders, twaalf jaar geleden, is hem niet in de koude kleren gaan zitten, waardoor hij bij een psychiater op de sofa is beland. Tegenover hem bekent hij dat hij er van overtuigd is dat liefde ziek maakt.
Redenen om weer te geloven in de liefde
De tweede verhaallijn die door het boek loopt is de relatie met zijn grootmoeder. Ze is oud, beseft dat ze het leven geleefd heeft en ziet het einde graag naderen. Haar wens is om zelf de regie te voeren over het einde en betrekt haar kleinzoon in haar plannen. Dit gegeven en het feit dat zijn dierbare vriend, Adriaan de Ridder ernstig ziek is, doen hem besluiten weer te geloven in de liefde.
Het meisje A.
Wanneer hij een meisje behoedt voor een ongeluk, door haar voor een voorbij razende taxi weg te sleuren, raakt hij volledig van haar in de ban.
Op dat moment neemt hij zich voor nooit haar echte naam uit te spreken, zolang ze van hem is. Hij zal haar voortaan het meisje A. noemen. Op die manier hoeft hij haar nooit helemaal te delen. - Een heel apart gegeven wat mij in eerste instantie wat afstandelijk over kwam, maar gaandeweg wel wende -.
Hij herkent haar als zijn achter-achter-achternichtje en realiseert zich dat ze elkaar 14 jaar geleden voor het laatst hebben gezien tijdens een familiediner. Het meisje A. was toen 4 jaar oud. Dat ze nu 18 is is voor beiden geen beletsel om zich in een passionele relatie te storten.
Het meisje A. is een bijdehandje, veeleisend, impulsief, lichtzinnig, raadselachtig en heeft het hart op de tong, waardoor ze ook weer ontwapenend is. Hierover zegt Tomas dat ze het heerlijk vond om hem af te troeven, maar is zich ervan tegelijkertijd bewust dat hij zichzelf wil bewijzen dat hij meer is dan haar slaaf. Ze tergt hem, daagt hem uit en wil vooral alles weten over de tijd vóór hun hernieuwde ontmoeting. Opvallend is de manier waarop ze beiden tegen de liefde aankijken. Het leeftijdsverschil is 16 jaar, maar hier zie je toch onvermijdelijk al een generatiekloof.
'Ze vond dat ik mijn baard moest laten staan. Ze wilde dat ik harig was, zei ze, als een man. Het woord 'als' raakte me , kort maar hevig, een wespensteek. Het gif uitzuigen en gehoorzamen, iets anders zat er niet op.'
Een voorstel
Omdat hij in die tijd geen werk of inkomen heeft en haar laat denken dat hij ruim in zijn slappe was zit, wordt de financiële toestand nijpend. Van zijn grootmoeder krijgt hij te horen dat zijn deel van de erfenis bijna op is, wat betekent dat hij zijn huur niet meer kan betalen. Hierdoor houdt hij er wat dubieuze praktijken op na, om toch wat geld te genereren. Netjes is dat natuurlijk niet, maar ik kan het hem eigenlijk niet eens kwalijk nemen. Tomas is behoorlijk zoekende.
Bij een bezoek aan, lucht hij zijn hart. Adriaan doet hem een voorstel waar hij een bedrag mee kan verdienen.
''[...] Ik wil dat je je ogen openhoudt. Ik wil dat je jouw geliefde observeert en jezelf onderzoekt. Ik wil dat je binnendringt in wat jullie twee liefde noemen. Ik wil zien wat jij ziet en nog één keer voelen wat jij voelt.' Zijn borstelige wenkbrauwen gingen verwachtingsvol omhoog.
Hoe zag hij dat voor zich?
'In concrete zin; maak overal aantekeningen van, van alles wat jullie meemaken, en alles wat je daarvan denkt. En denk bij niets; o, dat onthoudt ik wel, want dat doe je niet. Laat me het vanbinnen zien. Alsjeblieft.''
Als scenarist zijnde bedenkt Tomas zich nog wel dat de story-telling-goeroe Robert Mckee het waarschijnlijk niet met deze gang van zaken eens zou zijn, maar het schoorsteentje moet toch roken, dus gaat hij akkoord met het voorstel.
'Ik kon er niet omheen: vanaf dit moment was ik een dubbelagent in de liefde.'
Structuur
Het boek is opgebouwd uit vier delen, die de fasen en ontwikkeling weergeven van Tomas en zijn relatie tot het meisje A.
Het eigenlijke verhaal is één grote flashback - maar wellicht zijn het de aantekeningen waar Adriaan om heeft gevraagd? - en het boek heeft een cirkelstructuur; op het einde bijt de slang zich in de staart.
Perspectief
Het vertelperspectief is geschreven vanuit de belevende-ik. Hierdoor is het makkelijker om in de huid van de ik-verteller te kruipen en de gebeurtenissen door zijn ogen te zien. Het is echter niet altijd betrouwbaar, omdat je de gebeurtenissen alleen vanuit zíjn blikveld ziet. Ook rijst de vraag aan wie hij zijn verhaal eigenlijk vertelt.
Op enig moment in dit boek keert het vertelperspectief echter, bijna ongemerkt, naar de derde persoon en spreken we op dat moment van een personale verteller. Dit gebeurt op een heel bijzondere manier, omdat er geen sprake is van een nieuw hoofdstuk of een nieuwe alinea. Ineens kijk je als lezer niet door zíjn ogen naar wat er wordt verteld, maar staat de verteller verder van de protagonist af.
Conclusie
Dit is een boek wat goed moet indalen, bezinken wanneer je de laatste bladzijde hebt gelezen. Even stil zijn en nagaan wat je hebt gelezen. Althans zo heb ik het ervaren.
In eerste instantie had ik het idee een eenvoudig liefdesverhaal te lezen, maar schijn bedriegt, daar kwam ik al snel achter. Door het hele boek laat de auteur kleine ballonnetjes op. Informatie over dingen, omstandigheden en gebeurtenissen die aan het einde naadloos verklaard worden.
Het is ook een gevoelige roman, de mooie proza, de bezinning worden afgewisseld met ironie en cynisme.
Duidelijk komt naar voren dat 'maar' 16 jaar leeftijdsverschil wel degelijk een heel andere kijk kan geven op het fenomeen Liefde.
Heel duidelijk komt naar voren hoe moeilijk het kan zijn om een relatie te hebben en hoe moeilijk het kan zijn om voor 100% oprecht te zijn ten opzichte van de ander. Ik neem tenminste aan dat er meer mensen zijn die wel eens dingen doen omdat ze denken dat de ander het verwacht of graag wil en er later achter komen dat dat helemaal niet noodzakelijk was.
De auteur vertelde tijdens de 'Love night' bij de uitgeverij, dat Tomas uit hemzelf voortkomt, maar is dat eigenlijk wel een belangrijk gegeven? Is het belangrijk om te weten of er autobiografische elementen in een boek verwerkt zijn. Nee, voor mij is dan een loos gegeven. Het lezen van een roman is een ervaring an sich en wanneer ik meer wil weten over iemand pak ik de eventuele biografie.
Wat me wel nieuwsgierig maakt is de reden waarom hij heeft gekozen voor de naam 'Tomas Wolf'. Zie ik hier een 'speaking name' in relatie tot Thomas Wolfe? 'Wolf' ten opzichte van 'Voss'? 'Tomas' ten opzichte van broer 'Thomas'?
Betoverend? Ja, absoluut, maar ook confronterend door het besef dat mijn kijk op de liefde zo kan verschillen van de ideeën van onze kinderen. Ouderwets, oubollig, niet van deze tijd? Er komt in ieder geval duidelijk naar voren dat er generatiekloven bestaan en dat elke generatie de liefde anders beleeft, voelt, ervaart. De tijdgeest is ook hierin zeer bepalend.
Het besef bekruipt me dat ik een ambassadeur lijk te worden die het direct herlezen van een boek aan het promoten is. Het is zo mooi om zoveel mogelijk uit een boek te halen en te merken dat er nog veel meer in zit dan je in eerste instantie ziet. 'Noem het liefde' is een boek met heel veel, héél veel inhoud. Ik zou nog veel meer over dit boek kunnen schrijven, maar dan zou ik me schandelijk bezondigen aan spoileren.
Voor mij is 'Noem het liefde' een regelrechte topper en een knap staaltje werk. Maar ja, Daan HvV is er dan ook 6 jaar mee bezig geweest!
'Soms begrijp je het verhaal pas echt als het bijna is afgelopen'
Auteur
Daan Heerma van Voss (1986) is romanschrijver en historicus. Verder heeft hij geschreven voor verscheidene nationale en internationale kranten en tijdschriften, zoals NRC, Humo, De Morgen, Vrij Nederland, Das Magazin, De Volkskrant, de Israëlische krant Haaretz, het Zweedsedissidentbloggen, Svenska Dagbladet, PEN International, The New York Times en de Amerikaanse Vogue. Hij is tevens columnist bij De Morgen en NRC Handelsblad. Voor zijn interviews voor De Groene Amsterdammer kreeg hij in 2012 De Tegel uitgereikt, de prijs voor het beste journalistieke werk van het jaar (categorie interview). Een zondagsman werd genomineerd voor de Anton Wachterprijs. Het land 32 werd genomineerd voor de Halewijnprijs en de Cutting Edge Award. Ultimatum werd genomineerd voor de Diamanten Kogel, Prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. Kleur Bekennen, zijn digitale boekje over racisme dat uitsluitend digitaal verscheen (oktober 2017), werd in twee dagen meer dan 11.000 keer gekocht en werd zo direct een bestseller. Ultimatum en De laatste oorlog (2016) zullen vertaald worden in het Duits, en verschijnen in 2017. De laatste oorlog zal ook vertaald worden in het Zweeds, het Chinees Spaans. De Spaanstalige editie zal verschijnen in: Spanje, Argentinië, Ecuador, Mexico, Uruguay, Chili, Colombia en Peru. Voor verdere informatie: zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Daan_Heerma_van_Voss
(Bron: http://www.daanheermavanvoss.nl)
Titel: Noem het liefde
Auteur: Daan Heerma van Voss
Pagina's: 299
ISBN: 9789403110400
Uitgeverij De Bezige Bij
Verschenen: 16 mei 2018
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Truusje Truffel /Marjon Nooij
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
