Sorry Connie...

Potverdorie wat vond ik het naar om een boek neer te leggen om het daarna niet meer te openen en dan nog wel een van Connie Palmen ook. Aan de schrijfstijl ligt het niet. De zinnen zijn zoals altijd prachtig, intelligent, vol metaforen of juist tegenstellingen en lezen lekker vlot weg. De postume getuigenis van het dichters-huwelijk tussen Sylvie Plath en Ted Hughes was ook veelbelovend, maar de reflecties op het zwaar complexe zelf in relatie tot elkaar gaan maar door en door, ik ben kapot. Dit was wellicht iets teveel van waar ze juist zo goed in is; het doorgronden, verklaren en ingenieus beschrijven van de menselijke psyche in de vorm van een verhaal (of ik schiet tekort in het behappen ervan, dat kan natuurlijk ook). Anyway, na 142 bladzijden geef ik het eindelijk op, er lonken andere veelbelovende boeken naar me. Sorry Connie...