Humor met teveel politiek

Allan Karlsson is terug, irritanter dan ooit. Hij is een jaar ouder en inderdaad ook koppiger, vervelender. Om zijn honderdeenste verjaardag te vieren gaat hij samen met zijn vriend Julius een balonvaart maken. Uiteraard loopt dat niet zoals verwacht en ze maken een noodlanding in zee waar ze opgevist worden door een Noord-Koreaans schip dat hen meeneemt naar Noord-Korea en de grote leider, de kleine raketman. Sleurde Allen in het vorige boek nog een kist met geld mee, nu krijgt hij verrijkt uranium in handen en loopt hij daarmee rond. Meer ga ik niet vertellen over de avonturen die hij allemaal meemaakt.

Tot nu toe heb ik alle boeken van Jonas Jonasson gelezen, maar met ieder boek vond ik dat de kwaliteit inzakte. Ja, het is allemaal grappig en soms dolkomisch, maar ik weet niet wat er in dit boek mist, maar het werkt niet meer voor mij. De eenheidsworst begint een beetje afgedraaid te worden. Doe eens iets origineels zou ik willen roepen. Het klopt dat als je een goed concept hebt je het kan blijven herhalen, maar het concept is tanend.
Ik heb er geen probleem mee dat Trump opgevoerd wordt want we kunnen nu eenmaal niet om die man heen, maar het was er allemaal een beetje over en na de zoveelste herhaling niet meer grappig. Teveel politiek, zowat alle politieke leiders van Europa zijn langsgekomen, die van België niet (dat zegt ook iets), die van Nederland wel.
Een vijfje van mij, net geslaagd, maar ik had er meer van verwacht omdat het eerste boek met de honderdjarige zo goed was.