De naakte waarheid: alleen maar verliezers bij overspel

Laurel is lerares van kinderen met een mentale achterstand. Michael is een van de kinderen. Laurel heeft zelf 2 kinderen, Grant en Beth en is gehuwd met Warren, dokter van beroep. Ze heeft een relatie met Danny, vader van Michael. Gehad moet ik eigenlijk zeggen want ze hebben besloten er een punt achter te zetten omdat de vrouw van Danny het hoederecht op Michael zal opeisen wanneer hij haar verlaat. Tot hier lijkt het allemaal op een romannetje zoals er veel zijn.
Op een ochtend ontdekt Laurel dat ze zwanger is. Ze vertelt het niet aan haar man omdat die zo diep bezig is met iets dat haar niet duidelijk is. Hij heeft niet geslapen en is zijn hele studeerkamer overhoop aan het halen. Ze weet dat er iets is met de praktijk en de belastingen dus ze laat hem met rust en gaat naar haar werk.
Het is ouderdag en ze zal er de vrouw van Danny ontmoeten, alleen, die komt niet, Danny zelf komt. Het is allemaal heel moeilijk voor haar en ze gaat vroeger naar huis, ze voelt een migraine opkomen.
Er is ook nog het en en ander aan de hand in de praktijk van Warren, die hij samen met Kyle runt, een dokter die minder eergevoel heeft dan Warren en die met zijn gesjoemel de aandacht van de authoriteit getrokken heeft.
Thuis gekomen blijkt haar man ook thuis te zijn, heel vreemd, is nog nooit voorgekomen. Hij heeft een pistool in zijn hand en een brief, geschreven door Danny, maar niet door hem ondertekend. Hier begint de nachtmerrie en het verschil met een gewoon romannetje.
Greg Iles maakt dit een erg psychologisch boek, seconde tot seconde weet je wat er gebeurt. Er zijn veel conversaties en enkel op het einde is er echte actie, maar toch wil je verder blijven lezen.
Ik was en ben nog steeds niet gecharmeerd van Laurel die echt leugen op leugen stapelt. Wanneer je een buitenechtelijke relatie hebt, kleur je buiten de lijntjes. Als dat dan uitkomt, moet je toegeven dat je vals gespeeld hebt en niet blijven liegen onder het mom van de kinderen, van de baby in je buik, van weet ik wat allemaal. Ook naar het einde toe kon ik weinig sympathie voor haar opbrengen.
Maar ook Warren vond ik in het begin een afstotelijk figuur. Zijn gedrag was zo onvoorspelbaar en kwam niet overeen met hoe Laurel hem had beschreven.
Dan is er ook nog Danny, die voor iedereen in het stadje een held is omdat hij in verschillende oorlogen als helicopterpiloot zijn steentje heeft bijgedragen. Maar hij is ook een vreemdgaander en daar heb ik niet zo veel sympathie voor.
Een boek dus met verschillende personnages die mijn sympathie of goedkeuring niet hebben. Een goed boek dus.