Koken-etenke spelen

Olivia, 71, blijft alleen achter na de dood van haar man. Vreemd genoeg is ze niet rouwig dat hij er niet meer is, in tegenstelling tot haar dochter Roos die er kapot van is.
Al snel na de begrafenis gaat ze naar Afrika, land wordt niet met naam genoemd, om er soort van missiewerk te doen, lesgeven. Ze leert er Daniel kennen, een zwarte man en de liefde slaat hard toe.
Na enkele weken keert ze terug naar België, maar ze mist Daniel erom. Haar dochter is niet te spreken over de puberale verliefdheid van haar moeder. Zo snel na de dood van haar vader en dan nog wel een zwarte man.

Wat kan je verwachten van een boekje van 99 pagina's? Het is meer een lang verhaal, daarin is niet veel tijd om personages en karakters stevig neer te zetten. Je kan er ook niet te veel opvoeren want dat leidt af van het eigenlijke verhaal. Ik heb al slechtere boekenweekgeschenken gelezen. Dat het allemaal wat oppervlakkig blijft, is normaal gezien de lengte die deze boeken maar mogen aannemen. Er zitten ook wel enkele typische Op de Beeck uitdrukkingen en woorden in en ik moest toch wel lachen om het herkenbare koken-etenke spelen.