Vreemd en bizar

Dit moet het meest bizarre boek zijn dat ik dit jaar al gelezen heb.
John Lindqvist is de hoofdpersoon en dat is toevallig of niet ook de naam van de schrijver. De man probeert aan de bak te komen als goochelaar. Dat is niet direct een vetpot vandaar dat hij in een wat verlopen gebouw woont. Om toch voldoende eten en drinken te hebben, gebruikt hij zijn vingervlugge kunsten ook als winkeldief. Wanneer hij betrapt wordt en een nachtje in de cel belandt, neemt hij zich voor het anders te gaan doen. Hij begint een verhaal te schrijven, een vreemd verhaal dat over zijn jeugd gaat, in ieder geval over een jongen.
In de badkamer van het gebouw bevindt zich een badkuip met daarin zwart spul, vloeibaar. Wanneer je daar je hand in stop terwijl je de smurrie voedt, wordt je als het ware in het afvoerputje meegezogen naar een andere wereld, waar het beter is. Eens je daar geweest bent, wil je meer, wil je er vaker naartoe, maar de prijs die je daarvoor moet betalen wordt wel alsmaar hoger.

Er komen in dit boek veel verwijzingen naar Olof Palme voor. Toevallig heb ik onlangs het boek van Jan Stocklassa, Stieg Larssons erfenis, gelezen en dat gaat over de zoektocht van Larsson naar de moordenaar van Palme.
Daarnaast zijn er ook veel verwijzingen naar de muziek van Depeche Mode, wat de precieze betekenis in dit boek is, is me niet duidelijk. Het zou ook zomaar kunnen dat de schrijver fan is van Depeche Mode een groep die me in mijn jongere jaren ook wel kon bekoren.
Om dit boek een thriller te noemen gaat me wat te ver, daarvoor is het niet spannend genoeg. Het is eerder een vreemd boek met iets bovennatuurlijks, die smurrie in de badkuip. De vergelijking met Stephen King gaat voor mij ook niet echt op, daarvoor is het niet goed genoeg.
Ik blijf een vreemd gevoel overhouden bij dit boek, kan het niet goed plaatsen.