Vluchtigheid van het nieuws

1985, in Japan stort een vliegtuig van Japan Airlines neer in het district waar Yuuki als verslaggever actief is. Hij werkt voor de plaatselijke krant North Kanto Times en krijgt de taak alles over de ramp te coördineren. In het begin lijkt hij niet veel voor deze job te voelen, maar al snel probeert hij zijn stempel op de krant en op de artikelen te drukken.
Hij wordt langs alle kanten tegengewerkt door de strakke hiërarchie die er op het werkt heerst, maar ook door de Japanse manier van leven, van omgaan met ouderen waar je respect voor moet hebben. Het was schokkend om te zien hoe iemand van hem vroeg om zijn excuses aan te bieden terwijl hij op handen en voeten staat, wat hij weigert te doen. Dat kost hem bijna zijn job.
Yuuki vertelt het verhaal zelf, als een flashback terwijl hij een berg beklimt samen met de zoon van zijn overleden vriend en klimmer. Het was de bedoeling dat hij op de dag van de ramp zelf met zijn vriend zou gaan klimmen, maar de ramp kwam er tussendoor.

De schrijver werkte zelf op een krant en heeft inderdaad ook de ramp verslagen. In het verhaal wil hij een boek schrijven over de ramp, maar dat wordt hem verboden. Op deze manier is het er toch nog van gekomen.
Ik wist niet dat het er zo aan toe ging op een krantenredactie en dat geplaatst in Japan heeft het nog erger gemaakt dan ik had gedacht. Wat een gedoe met al dat respect voor ouderen of voor functies. Ik kan me wel voorstellen dat je respect hebt voor iemand door wat die presteert of al gedaan heeft, maar toch niet omdat iemand toevallig ouder is of een hogere functie heeft. Respect afdwingen, zo werkt het niet volgens mij.

Dit is het tweede boek van Hideo Yokoyama dat ik gelezen heb en dit vond ik al een stuk beter dan Tokyo Tapes nr 6-4.