Angst voor terreur

Ik had nog nooit van deze schrijver gehoord, maar het blijkt een Belg te zijn, ex-journalist, ex-onderzoeker en nu leraar die met Lockdown zijn eerste boek aflevert.

Dit boek begint na de aanslagen in Parijs, Bataclan en aan het voetbalstadion. Er zijn geruchten dat een van de daders in Brussel zit en mogelijk een aanslag gaat plegen. Brussel wordt van de buitenwereld afgesloten, veel leger op straat, zelfs met tanks en er is een avondklok. Journalist Chris Kooi bevindt zich toevallig in Brussel. Hij is daar omdat hij vreemde berichten heeft gekregen van een oud lief van zo'n dertig jaar geleden. Hij is er eigenlijk op een soort van date, want er was een postkaart gekomen met de naam van een hotel en een uur dat hij er moet zijn.
Dan beginnen er twee verhalen door elkaar te lopen. Chris als tiener en student naast Chis de journalist. Er wordt de hele tijd van het verleden naar het heden gewisseld. Er is iets gebeurd in het verleden, uiteraard anders was het geen spannend boek, dat zo zijn gevolgen heeft in het heden.
Toen Chris een tiener was, was de Bende van Nijvel actief.
Chris Kooi pakt veel pijnstillers omdat hij een auto-ongeluk gehad heeft. Die pijnstillers hinderen hem op alles precies en op de juiste manier terug te herinneren. Nu heeft hij niet veel keuze meer en moet terug naar het verleden, hij moet weten wat er gebeurd is, voor zichzelf maar ook voor zijn huidige vriendin, zijn vrienden van vroeger.

Intrigerend boek dat beetje bij beetje de waarheid prijsgeeft. De hoofdpersoon is toch niet helemaal de mens die je denkt dat hij is. Het boek speelt zich dicht bij huis af en kon moeilijk actueler zijn; het lijkt me dan ook geen toeval dat het boek net nu uitgekomen is. Er is de laatste weken veel te doen geweest over de Bende van Nijvel en dan specifiek over het bekend worden van de identiteit van de reus van de bende.
De Bende van Nijvel zaaide in de jaren tachtig angst en terreur in de buurt van Aalst door winkels tegen sluitingstijd te overvallen, met veel geweld en met veel doden tot gevolg, ik meen een 28 tal doden alles bij elkaar, maar met weinig buit. Er is nooit iemand voor opgepakt en er hebben eigenlijk altijd beschuldigende vingers richting Rijkswacht gewezen of in ieder geval richting personen met macht. Het is ondertussen al zo lang geleden dat de feiten eigenlijk gingen verjaren maar de wet is aangepast zodat het onderzoek nog tien jaar verder kon.
Het boek geeft indirect kritiek op het onderzoek naar de Bende van Nijvel, maar ook naar de manier waarop onze politici het land jaren hebben laten verloederen en nu er een terroristische dreiging is, zet men het leger in, maar eigenlijk weet niemand of dat wel iets uithaalt, hoe lang dat moet duren en of de personen die gevonden moeten worden daar wel effectief zitten. Het lijkt meer machtsvertoon voor het zicht dan dat het ook effectief is. Het creëert misschien een veiligheidsgevoel maar dat neemt de dreiging niet weg. Het gaat om de vuile spelletjes van politici, maar ook die van de vierde macht, de journalisten. Met plezier gelezen en dank aan Uitgeverij Lannoo dat ik een van de vijfentwintig gelukkigen ben die dit boek mag recenseren.

Ik weet niet of het de bedoeling is dat Chris Kooi een seriepersonage wordt, maar het zou zomaar kunnen, het einde laat het wel toe.