Inkijk zonder voyeuristisch te worden

Margot Vanderstraeten heeft tijdens haar studententijd bij een joodse familie gewerkt. Ze gaf er bijles aan de kinderen van de familie Schneider. Vooral met de oudste dochter Elzira en met Jacov heeft ze het meeste gewerkt. In het begin gaat het allemaal nog een beetje stroef, maar langszaamaan begint ze meer te begrijpen van de gebruiken en wetten van de joden.
Ze heeft vier jaar bijles gegeven, maar heeft nooit echt afscheid van de familie genomen. Ik denk dat de familie haar onder de huid is gaan zitten.
Bij belangrijke momenten van de familie is ze er gewoon bij.

Het boek leert je veel over de gebruiken en wetten van de joden. Zelf loop ik dagelijks door de jodenbuurt in Antwerpen op weg van mijn werk naar het station en zie ik ze daar lopen, in hun typische kleding en al helemaal op vrijdag met hun beste outfit aan. Joden hebben veel kinderen en die rijden precies allemaal met een step. De oudste van de hoop is verantwoordelijk voor heel de hoop, ook als is die dan zelf nog een kind.
Dat joden koosjer eten wist ik wel, maar wat dat precies inhoudt en hoe strikt dat is, dat lees je in dit boek.
Tijdens de rustdag mag er niets, je mag zelfs geen lichtschakelaar of liftknop gebruiken of het gasvuur aansteken, dat doen ze ervoor zodat dit gewoon vierentwintig uur blijft branden want uitdoen, dat mag ook niet.
Eroev, nog zo iets dat ik wel kende als de draad van de joden, maar wat het precies is lees je hier. Het is een draad die een gebied afbakent in Antwerpen waarbinnen de regels iets losser geïnterpreteerd mogen worden lijkt het wel. Dat gebied komt grofweg overeen met het stuk tussen de ring en de Schelde.

Dit is een leuk boek om iets bij te leren over de joden zonder dat het belerend overkomt. Ik heb wel genoten van dit boek.

"Levi Strauss, de jood die het volk spijkerbroeken leerde dragen. "