Manier van leven

In 1979 bezocht Naipaul Indonesië, Iran, Pakistan en Maleisië. 15 jaar later heeft hij dezelfde reis nog eens gemaakt om te kijken wat er ondertussen veranderd is, ten goede of ten slechte.

Hij probeerde zoveel mogelijk dezelfde mensen te spreken, maar dat was niet altijd mogelijk omdat ze of overleden waren, niet meer te vinden of zo'n hoge maatschappelijke positie hadden dat ze niet meer voor gewone gesprekken open stonden.
Daarnaast probeerde hij ook terug te overnachten in de plaatsen waar hij toen overnachtte om het verschil in cultuur te voelen en dan vooral de invloed van islam.
Alhoewel ik het eerste boek niet gelezen heb, heb ik toch de indruk dat de invloed van de islam groter geworden is, maar dat het leven van de mensen er niet beter op geworden is.

In Indonesië en Maleisië bestond er vooral een anti-islam gevoel, maar door de opkomst van de islam is dat gevoel naar de achtergrond geduwd, mag het niet meer benoemd worden omdat de regels van de islam gelden. In Iran heerst dan weer veel angst en kijkt men uit naar verkiezingen in de hoop dat het land iets vrijer wordt.

Wat doorheen dit boek wel duidelijk wordt is dat polygamie voor veel ellende zorgt in de families en dat vrouwenrechten helemaal niets voorstellen want die zijn er gewoon niet.
In Pakistan komen daar dan nog eens de verminkingen van vrouwen bij.

Naipaul beschrijft ook veel van het verleden van zijn gesprekspartners, hun familie, grootouders, hoe die geleefd hebben en meestal van simpele komaf, moeite moeten doen om te overleven. Komt daar dan ook nog eens de verschillende overheersingen door andere culturen bij. Mensen waren erg zoekend.