Menselijk verhaal met happy end

Dion Leonard is begin veertig, Australiër die in Schotland woont met zijn vrouw. Hij is een competitiebeest, hij houdt eigenlijk niet van lopen, maar hij wil wel altijd winnen. Teamsport is niets voor hem, lopen wel. Wanneer hij in de Gobi woestijn in China gaat lopen bij mensonwaardige omstandigheden, loopt er een hondje met hem mee. Hij vindt het in het begin vervelend en is zeker niet van plan voor dat hondje te zorgen. Hij wil winnen en heeft geen voedsel over voor een hondje of water en hij gaat dat al zeker niet meesleuren tijdens de race. Wanneer hij aan een rivier komt en het hondje dat ondertussen Gobi noemt niet mee kan omdat het water te diep is, keer hij, het competitiebeest, terug om het hondje onder de arm mee te nemen. Een vriendschap voor het leven is geboren.
Van dat moment blijkt de man zowaar over empathie te beschikken, niet alleen voor het hondje, maar ook voor de andere deelnemers. Na de race kan hij het hondje niet achterlaten en begint een administratief gevecht dat veel langer duurt dan eender welke race die hij ooit gelopen heeft.

Ik heb helemaal niets met honden, maar ik heb wel iets met hardlopen, maar niet zo extreem als ultrarunners dat doen, laat staan multistage ultrarunners en dan nog bij temperaturen waar een normaal mens zich van iedere activiteit onthoudt.
Dit soort boeken motiveert me wanneer ik een dip in het hardlopen heb, wanneer het een periode niet vooruit lijkt te gaan, dan helpt zo'n boek toch echt om de volgende keer iets langer door te zetten, niet op te geven. Ik kwam dit boek eerder toevallig tegen in de bibliotheek nadat ik een stukje ervan in een hardlooptijdschrift had gelezen. Mooi, menselijk verhaal met een happy end. Soms moet een boek niet meer zijn dan dat.