Te veel in een boek willen stoppen

Vorig jaar waren de boeken van Madeline Miller zowat de beste die ik gelezen had dat jaar. Ze had het verhaal van Circe en dat van Achelles herschreven en dat was echt heel goed gedaan.
Vandaar dat ik hoge verwachtingen had van het boek van Stephen Fry omdat ik iets in dezelfde richting verwachtte, overgoten met humor.
Dat viel aardig tegen. Ik werd overdonderd door een opvoering van zowat alle goden en godinnen die er ooit geweest zijn en dat in de eerste vijftig bladzijden. Knockout was ik, helemaal in de war van zoveel goden.
Ik weet niet goed wat de bedoeling van de auteur was, maar ik denk dat hij zich beter tot enkele verhalen had beperkt. Dat die goden het met alles en iedereen aanleggen wist ik van vroeger al wel. Incest was de normaalste zaak en de kinderen hebben allemaal iets extra of juist niet of zijn halve monsters of zo.
Nee, dit boek viel me tegen en de lichte humor die Fry erin gestopt heeft, maakt het niet goed.