Over leven en overleven

Een boek schrijven over een stad waar je als gastschrijver uitgenodigd bent, is altijd een risico. Wat en vooral wie geef je een hoofdrol, wat gaat er gebeuren en hoe gaat men daarop reageren.

Renate Dorrestein heeft een amusant verhaal afgeleverd waarin Almere, blijkbaar als enige stad van de wereld, een ramp overleeft. De ramp heeft zich overdag afgespeeld, waardoor veel mannen de stad verlaten hadden en er dus vooral vrouwen en jongeren in de stad achtergebleven zijn. Oh en niet te vergeten enkele honderden gevangenen die ontsnapt zijn. Velen van hen zijn bereid om hun criminele verleden achter zich te laten en hun verantwoordelijkheid op te nemen, maar de echte rascrimineel laat zich de wet niet voorlezen en neemt het heft in eigen handen.

Er is een tekort aan mannen en de vrouwen lopen nogal opvallend achter de mannen.
Er moet veel georganiseerd worden om te kunnen overleven want er is geen water, geen electriciteit, geen internet, geen telefoonverkeer meer mogelijk. De eerste dagen, weken en maanden staan dan ook in het teken van overleven, nadien volgt een meer gestructureerd leven.

Dat eensklaps verandert wanneer een baby gevonden wordt. Die baby is het begin van een hele reeks verwikkelingen waarbij ik toch vooral aan oerinstincten denk die terug bovenkomen.

De mens is veerkrachtiger dan we denken.