Tristesse in de Bijlmer

Metin is vijf wanneer hij van Duitsland naar Nederland verhuist. Het is al zijn tweede verhuizing want hij komt uit Turkije. Zelf zegt hij dat hij een Zaza is want als hij zegt dat hij een Turk is, komen de grapjes en beledigingen. Metin woont met zijn ouders en oudere zus in de Bijlmer, in flats waar honderden gezinnen wonen. De Bijlmer die na jaren afglijdt naar een oord van kleine en grote criminaliteit, krakers, junks.
Metin moet het goed doen op school, de druk van zijn ouders is groot. Hij moet het hoogst haalbare volgen, minder is onvoldoende. Dat de jongen geen plezier heeft op school is niet belangrijk. Hij wordt enorm gepest, is ook heel lang de enige Turk in de klas.
De thuissituatie is ook niet te best. Vader is een overtuigd communist, heeft niets op met het kapitalisme maar is niet te beroerd om zijn hand op te houden om een uitkering te krijgen. De spanningen thuis zijn groot. Moeder durft niet in te gaan tegen haar man, is onderdanig en cijfert zich volledig weg. De woedeaanvallen van vader moeten tot ver gehoord worden.

Ik vond dit een erg triestig boek. Het verhaal is zo triest en zo schrijnend en waarschijnlijk toepasbaar op erg veel migranten die naar een ander land trekken, overtuigd in het beloofde land te komen waar geen enkele droom te groot is, maar dan met de neus op de feiten gedrukt worden, dat niemand op hen zit te wachten en dat ze het toch helemaal zelf moeten doen, dat ze geen kansen krijgen maar die zelf moeten creëeren.
Metin probeert op school erg onzichtbaar te zijn. Hij wil niet aan de beurt komen, wil vooral niet opvallen want dan is hij weer de pineut. Hij hoort niet bij de Nederlanders, maar ook niet bij de andere buitenlanders. Hij is hij.