mooie beschrijving van een totaal andere leefwereld

Het was alweer een tijdje geleden dat ik het eerste boek van deze trilogie had gelezen en omdat ik niets aan ontwikkelingen of achtergrondkennis wilde missen, heb ik dat boek (Drakenkoningin) opnieuw gelezen. Ik herinnerde mij nog dat ik er toentertijd veel plezier aan had beleefd en daarom ook in één adem heb uitgelezen. Ook de 2e lezing was net zo plezierig. Maar niet echt nodig om dit boek, Drakentovenaar, te lezen en te begrijpen. Waar het in het eerste boek om de wereld in het ijskoude Noorden gaat, gaat het in dit boek om die in het hete Zuiden. Er worden andere personages opgevoerd, méér trouwens dan in het eerste, en er wordt een totaal andere wereld geschetst met dito geschiedenis. En er komen meer bijzondere wezens/schepsels in voor zoals de buigers, magiezuigers, steenharpijen etc. Interessante schepsels, niet alleen vanwege hun aard maar ook vanwege de invloed die zij op de loop van het verhaal uitoefenen.
Als je alleen dit boek leest (en de vorige dus niet hebt gelezen) is het een hartstikke leuk en spannend boek.
Maar ik heb dit boek gelezen als vervolg op de Drakenkoningin en ik moet eerlijk zeggen dat ik mij erop betrapte te wachten totdat Thala en haar gezelschap ten tonele zou verschijnen. En dat gebeurde niet, niet echt. Het boek begint met een uitgebreide schets van de wereld en zijn inwoners in de hitte van het Zuiden en alhoewel dat, achteraf gezien, terecht was, bekroop mij tijdens het lezen een gevoel van teleurstelling omdat Thala en Ursus maar niet verschenen. Maar dat ligt aan mij en aan mijn verwachtingen – niet aan het verhaal. Nu ik het boek heb uitgelezen, ben ik blij dat ik zo’n volledige beschrijving heb gekregen van het Zuiden. Je krijgt een heel duidelijk beeld van hun leefwereld en (van de verschillende doelen) van de diverse personages en hun interacties. Het is duidelijk een complexe wereld waarin allerlei krachten spelen waarvan sommige elkaar versterken of tegenwerken. Naarmate het verhaal vordert, vond ik het ook spannender worden. Natuurlijk om de wijze waarop Thala een paar keer ‘verschijnt’ in het verhaal ;) maar ook vanwege een bepaalde twist in het verhaal en omdat er wordt toegewerkt naar het offeringsritueel in de witte grot; een scene die ook in de Drakenkoningin voorkomt maar nu is beschreven vanuit het perspectief van Var uit het Noorden.
Het einde is verrassend, intrigerend en opent heel wat nieuwe mogelijkheden voor het vervolg. Ik ben benieuwd hoe An Janssens dit gaat uitwerken in het derde en laatste boek.