Niet mijn boek.

Ik heb zojuist enkele voorgaande reacties op het boek gelezen en ik moet zeggen dat ik het enthousiasme van de anderen niet deel. Het begint al in de eerste hoofdstukken waarin je kennis maakt met de hoofdpersoon Alfred: ik vind hem geen sympathiek karakter. Hij gedraagt zich behoorlijk arrogant en praat op een neerbuigende, kwetsende manier over een aantal mensen met wie hij in aanraking komt. Het kan zijn dat hij dit doet om zijn onzekerheid en teleurstelling te verbergen. Teleurstelling omdat die expeditie waarvan hij zulke hoge verwachtingen had, gekenmerkt wordt door tegenslag op tegenslag. Zijn onzekerheid en gebrek aan daadkracht vind ik irritant en onbegrijpelijk. Want Alfred is geen zwak persoon; als hij tijdens die expeditie op zichzelf is aangewezen, is hij toch in staat om in dat koude onhergzame landschap Arne te vinden en weer terug in de bewoonde wereld te geraken. De expeditie lijkt wel een metafoor voor zijn leven: verkeerd gestart, geconfronteerd met tegenslagen, en beëindigd zonder het beoogde doel te bereiken. Hij is jong vaderloos geworden, opgevoed door een moeder die hem stimuleerde om wetenschapper te worden zoals zijn vader en hem vervolgens te overtreffen maar daarin niet slaagt. Alfred leeft het leven van anderen en is niet in staat het patroon te doorbreken. Triest.