...een dubbel gevoel

Deze recensie bevat spoilers !!

Ik kende deze auteur niet maar ik ben dit boek gaan lezen vanwege de lovende kritieken. Het boek begint sterk. Je maakt kennis met de onhandige ‘tomboy’ Agnieszka en de rustige bedachtzame Kasia, twee hartsvriendinnen, die samen met hun familie leven in het dorpje Dvernik. Er wordt de tijd genomen om het eenvoudige leven en de familiebanden te schetsen van de hardwerkende inwoners van dit dorp. Het wordt voelbaar gemaakt dat zij allen gebukt gaan onder de angst voor het nabijgelegen Woud. Want het Woud is gevaarlijk, kwaadaardig en een ieder die zich in de nabijheid van het Woud begeeft, komt er niet levend of ongeschonden vandaan. En erger nog: het Woud groeit, breidt zich uit, groeit richting de bewoonde wereld en de mensen kunnen er niets tegen te doen. De enige tot wie zij zich kunnen richten voor hulp is de Draak, een tovenaar. Deze tovenaar vraagt echter als prijs voor zijn hulp elk 10 jaar een meisje uit het dorp dat hem moet dienen in zijn hoge kasteel. In het leven van de 2 vriendinnen is er dus altijd die constante onderhuidse dreiging van het kwaadwillige Woud en het brengen van het ‘offer’ aan de Draak. En nu speelt mee dat iedereen ‘weet’ dat het volgende offer Kasia zal zijn. Want Kasia is mooi, elegant, vriendelijk en verstandig en dus het type meisje dat de Draak zal kiezen. De invloed die deze vermeende kennis heeft op het leven van de dorpsbewoners maar in het speciaal op de familie van Kasia en op de vriendschap tussen die 2 meisjes wordt heel mooi weergegeven en vormt een stevige basis voor de verdere ontwikkelingen tussen Agnieszka en Kasia.

Als het moment is aangekomen om het offer te brengen, kiest de tovenaar tegen alle verwachtingen in voor Agnieszka. Voordat iedereen de schok heeft kunnen verwerken, heeft de tovenaar Agnieszka al naar zijn kasteel gebracht om daar de komende 10 jaar te wonen en hem te dienen.

En dan wordt het allemaal anders, in meer dan één opzicht.

De onhandige Agnieszka blijkt hardnekkig onhandig te zijn: in de keuken (terwijl alles voorradig is), in de huishouding (terwijl alles als vanzelf opgeruimd en schoon blijft) en in het opzeggen en leren van spreuken. Want Agniesza blijkt aanleg te hebben voor magie (…huh??...) maar kan dat op de een of andere manier maar niet in praktijk brengen.
En bovendien blijkt zij opeens ontzettend boos te zijn op de tovenaar. Boos omdat hij Kasia niet heeft gekozen, boos omdat hij háár heeft gekozen, boos omdat hij hen al die jaren onder die dreiging heeft laten leven, boos omdat hij weinig zegt, boos als hij aan het woord is, boos als hij haar alleen laat, boos als hij wél bij haar is, kortom: zij is a.l.t.i.j.d. boos. En de tovenaar merkt haar boosheid natuurlijk maar laat haar gewoon uitrazen. En dat niet alleen: elke keer als Agnieszka iets doet wat zij niet hoort te doen, ongeacht de ernst van haar daad, wordt hij verbaal wel kwaad maar verbindt hij aan haar acties geen consequenties. Geen enkele. Nooit. Zelfs niet als zijn leven door haar in gevaar wordt gebracht!

Sorry maar deze wending in het verhaal vind ik volstrekt ongeloofwaardig. Zo prachtig als Novik het leven van de dorpelingen vóór het brengen van het offer weet te schetsen, zo schromelijk schiet zij daarna tekort in de beschrijving van het leven van Agnieszka en de Draak in het kasteel. En dat is heel heel jammer want Novik voegt wel zeer interessante elementen toe aan het verhaal maar blijkt duidelijk niet in staat of onwillig om deze (behoorlijk) uit te werken.

Zo laat de Draak Agnieszka inzien dat zij magische krachten heeft, krachten waarvan zij in het verleden niet bewust was maar die bij nader inzien bepaalde ‘toevallige’ gebeurtenissen in haar verleden wel verklaren. Deze ontdekking zou toch als een schok moeten komen, of tenminste een bepaalde reactie in haar moeten oproepen maar dat doet het helemaal niet. Het feit dat zij een heks blijkt te zijn wordt in een paar regels afgedaan.

De magische krachten blijkt bovendien de reden te zijn waarom de Draak Agnieszka, en alle meisjes vóór haar, heeft uitgekozen. Maar hoe doet hij dat, waarom en met welk doel leidt hij deze “offer”-meisjes op? Het wordt aangestipt en gesuggereerd, maar helaas niet uitgewerkt.

De aan het begin van het verhaal machtige en mysterieuze Draak lijkt ineens overbodig en krachteloos zodra Agnieszka bij hem op het kasteel komt wonen. Uit het verdere verloop van het verhaal blijkt echter overduidelijk dat hij allesbehalve krachteloos is. Hij wordt gezien als een van de oudste en machtigste tovenaars van het Rijk, hij wordt zelfs gevreesd om zijn magische krachten. Waarom deze tegenstelling in de portrettering van deze tovenaar ? En waarom vertelt Novik niets over het verleden van deze machtige tovenaar, over zijn karakter en zijn geisoleerd leven op het kasteel? Novik heeft hier een prachtige kans laten liggen.

Het is duidelijk dat de magische krachten van Agnieszka en de Draak verschillen. Die van de Draak is ‘rationeel’ – als je dat zo kunt noemen – en die van Agnieszka is intuitief. Dat is een interessant verschil. Maar ook hier heeft Novik een kans gemist om de magie van hun beiden meer tot de verbeelding te laten spreken.

En dan het romantische element tussen hen beiden, dat werd er met de haren bij gesleept! Moet ik echt geloven dat een jong en onervaren meisje, in een opwelling notabene, een oudere (een tig oudere !), en zoveel meer ervaren volwassen man het bed inlokt zonder dat hij zich daarvan bewust was? En hem kort daarna daadwerkelijk verleidt tot de liefdesdaad omdat hij niet in staat is haar weerstand te bieden? Waarom eigenlijk niet? In het voorafgaande verhaal is zelfs niet eens een hint van suggestie te vinden dat zij zich fysiek tot elkaar aangetrokken voelden. Zij was immers toch altijd B O O S op hem? Novik had in plaats van het romantische element zich meer kunnen richten op hun relatie van leerlinge-meestertovenaar en dat meer inhoud kunnen geven. Het verhaal geeft haar alle ruimte daartoe. Het zou zelfs nog meer spanning en dreiging hebben opgeleverd als dit in relatie tot het kwaadaardige Woud werd gedaan. Juist omdat het Woud als een levend wezen wordt beschreven dat denkt, en voelt en manipuleert en zich levens toe-eigent. De scenes in de catacombe zouden daardoor een extra donker, luguber dimensie krijgen. Maar helaas, Novik heeft gekozen voor het ‘romantische’ element.

Na het lezen van het verhaal had ik een dubbel gevoel. Aan de ene kant positief vanwege de vlotte en prettige schrijfstijl en de sterke opening van het verhaal vóór het offer, maar aan de andere kant teleurstellend omdat een aantal elementen, hoewel spannend en prikkelend, nauwelijks tot niet werden uitgewerkt. Ik wilde 2 sterren geven omdat de teleurstelling de overhand begon te krijgen maar ik vond het onrecht doen aan de schrijfstijl en aan het verhaal op zich. Daarom 3 sterren.